Lubicz – dawniej wieś położona ok. 10 km na wschód od Torunia, na obu brzegach Drwęcy, na terenie obecnego powiatu toruńskiego w województwie kujawsko-pomorskim. Okolice wsi były zamieszkane w starożytności (odnaleziono cmentarzysko z grobami skrzynkowymi). W 1. połowie XIII w. Lubicz stanowił gród warowny książąt mazowieckich, później należał do krzyżackiego komturstwa toruńskiego; znajdował się tu warowny młyn (ok. 1292 r.) i folwark. Po wojnie trzynastoletniej przeszedł pod własność miasta Torunia, wchodząc w skład jego patrymonium jako duży miejski ośrodek przemysłowy, który największą rolę odgrywał w XVIII w. W Lubiczu działały wtedy: młyn zbożowy, tartak, kuźnia miedzi, folusz oraz papiernia. W okresie zaborów wieś została podzielona – część prawobrzeżna znalazła się w zaborze pruskim, a część lewobrzeżna w zaborze rosyjskim. Stan taki utrzymywał się do 1919, gdy obie części wsi znalazły się w Polsce, z tym że aż do 1938 roku leżały one w różnych województwach. Do dzisiaj wieś dzieli się na Lubicz Dolny (prawobrzeżny, siedziba władz gminy) i Lubicz Górny. Ze względu na odrębną historię, istnienie odrębnych sołectw, uznaje się, iż są dwie wsie.

                                                                                  Zdzisław Grabowski.