Grupa pod przewodnictwem Kol. Rajmunda po dojechaniu autobusem do Strzyżawy, szybko opuściła tą miejscowość udając się przy nienajlepszej pogodzie na trasę, szlakiem koloru czarnego.

Po dotarciu do wiaduktu kolejowego, wspólna fotka grupy i dalej przemarsz drogą wijącą się poprzez las. Na drzewie przeczytaliśmy ostrzeżenie proszące rodziców by nie wpuszczały małe dzieci same do lasu, bo zaobserwowano na tym terenie dwa dorosłe i dwa młode wilki. Najpierw maszerowaliśmy obrzeżem rez. Mała Kępa i obejrzeliśmy mijany zaniedbany cmentarz ewangelicki. W międzyczasie pogoda się poprawiła a przemarszowi grupy towarzyszyły odgłosy ptaków odpoczywających na wiślanych łęgach – w tym klangor żurawi. Po dotarciu na teren dawnej miejscowości Kamieniec robimy odpoczynek, posilamy się a solenizantka Kazia poczęstowała nas cukierkami. Zrobimy sobie wspólną fotkę z solenizantką i pomaszerowaliśmy skarpą wiślaną do miejsca gdzie znajdowało się grodzisko ludności kultury łużyckiej, będące najdalej na północ wysuniętym dowodem najazdów scytyjskich. (Po najeździe gród nie został odbudowany a Wisła zrobiła swoje zabierając duży fragment obwałowania od strony rzeki.) Dalsza część trasy wiodła łąkami nad Kanałem Górnym do budynku po młynie. Chwila odpoczynku, wysłuchanie informacji na temat tego miejsca i dalej w drogę w stronę Czarnowa. Na styku kanału z wałem przeciwpowodziowym uczestnicy oglądali nowe urządzenia hydrotechniczne: pompownię przeciwpowodziową i jaz wałowy. Końcowy fragment trasy przebiegał grzbietem wału i wzdłuż rowu odwadniającego prosto do centrum wsi Czarnowo. Stąd (wczesną porą jak na standardy grupy WR) wracamy autobusem do Torunia.

Czarnowo – wieś położona w powiecie toruńskim, w gminie Zławieś Wielka.

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1222 r. pod nazwą Carnowo.

Pierwotnie była to własność biskupów płockich, którą w 1222 r. biskup Gedeon darował misyjnemu biskupowi pruskiemu Chrystianowi, ten następnie przekazał ją Krzyżakom. W 1457 r. Czarnowo zostało nadane przez Kazimierza Jagiellończyka miastu Toruniowi i pozostał jego własnością aż do rozbiorów. W 2 poł. XVI w. osiedlili się tu menonici, którzy zajęli się rekultywowaniem obszarów zalewowych. Około 1600 r., Czarnowo wchłonęło inną wieś o nazwie Smogórsk, gdzie utworzony został folwark dzierżawiony w 1718 r. przez majora Buttnera. Nad Wisłą znajdowała się osada, przystań promowa zwana Ostromeckiem Przewozem. Prom kursował pomiędzy brzegami Wisły, zapewniając komunikację z Solca Kujawskiego do Czarnowa.
Zabytki:

- Kościół gotycki św. Marcina sprzed 1300 r., restaurowany w 1498 r. oraz  w XVII w. Kościół murowany z cegły o układzie wendyjskim, jednonawowy z prosto zamkniętym prezbiterium i nowszą, drewniano-szkieletową kwadratową wieżą. Wyposażenie barokowe z XVIII w. Ponadto znajduje się tu granitowa kropielnica (prawdopodobnie średniowieczna) a także płaskorzeźby gotyckie - św. Bislupa z XV w. i alabastrowa z grupą Ukrzyżowania z 1 poł. XV w.
Obok kościoła znajduje się drewniana dzwonnica z XVIII w. Dzwony z 1609 i 1755 r., ten ostatni odlany przez Mikołaja Petersilge z Torunia,

- Cmentarz przykościelny z 1873 r., na nim znajduje się pomnik pomordowanych mieszkańców Czarnowa,

- Dwór z przełomu XIX i XX w., znajduje się przy budynku szkoły

- Końcowa stacja kolejowa linii Toruń – Czarnowo, (przekazana do użytku w 1910 r., zlikwidowana w 1972 r.).

                                                                    Informację przygotował: Tadeusz Perlik