Grupa przejechała pociągiem do Grzywny, gdzie od stacji PKP rozpoczęła dzisiejszą wędrówkę.

Przy pięknej i słonecznej pogodzie grupa pomaszerowała drogami polnymi przez Antoniewo, dalej drogą asfaltową  do wsi Mirakowo.

Mirakowo – wieś po raz pierwszy wymieniona została w 1222 r., pod nazwą Merechow, w dokumencie księcia mazowieckiego Konrada, w którym przekazał biskupowi pruskiemu Christianowi szereg grodów i wsi. W końcu XIII w. Mirakowo było majątkiem rycerskim, którego właściciel Bertholdus de Merechow występował w kolejnym dokumencie wydanym przez krzyżackiego mistrza krajowego Konrada von Thierberga. Mirakowo w tym czasie podlegało administracyjnie komturowi toruńskiemu. Dokument biskupi z 1489 r. informuje o toczącym się sporze o prawo rybołówstwa w Jeziorze Chełmżyńskim pomiędzy kapitułą chełmińską a właścicielami okolicznych majątków – Zęgwirt, Grzywna, Zalesie oraz Mirakowo.

W 2 poł. XVI w. właścicielem wsi był Jerzy Konopacki. W rękach Konopackich majątek mirakowski pozostawał do 1 poł. XVII w., ostatnim z rodziny Konopackich właścicielem majątku był Adam. Potem majątek należał do familii Konarskich, Czapskich oraz Zielińskich.
W XIX w. właścicielami wsi byli Niemcy: Telcher, Poleske oraz Ziegler-Klipphausen. Od 1881 r. Mirakowo należało do Działowskich, wywodzących się z Działowa w ziemi chełmińskiej.

Przez Mirakowo przebiegają 4 znakowane szlaki turystyczne, piesze: zielony i niebieski oraz rowerowe: niebieski i czerwony. Istniejący dwór został wzniesiony na przełomie XIX i XX w. przez Działowskich. Posiada niewielkie cechy secesyjne. W otoczeniu dworu resztki parku dworskiego z połowy XIX w.

Dzięki uprzejmości gospodarza kąpieliska w Mirakowie uczestnicy nieodpłatnie skorzystali z możliwości zażycia kąpieli w jez. Chełmżyńskim i odpoczynku.

Dalej ścieżką rowerową grupa przemaszerowała do pobliskiej wsi Zalesie, do dworu.

Zalesie – miejscowość położona na wschód od Chełmży o średniowiecznej metryce. Zabudowa wsi dochodzi do wschodniego krańca Jeziora Chełmżyńskiego. Wzmiankowana w 1415 r. (Zalisch), kiedy to Ticze z Zalesia sprzedał swój majątek niejakiemu Wilke Stollemu.
W 1489 r. zakończył się spór właścicieli Zalesia, Mirakowa, Zęgwirtu i Grzywny z kapitułą chełmżyńską o prawo połowu ryb w Jeziorze Chełmżyńskim. W sześć lat później król Jan Olbracht potwierdził właścicielom wsi prawo do wolnego rybołówstwa w jeziorze.
W 1538 r. król Zygmunt I Stary nadał  Ludwikowi Zaleskiemu przywilej na wieś Zalesie.
W 1600 r. wieś miała 3-ch właścicieli – braci: Andrzeja, Łukasza i Tomasza Zaleskich.
W poł. XVII w. istniały w Zalesiu dwa dwory; z których jeden należał do Macieja Zaleskiego.
Od 1777 r. właścicielem majątku był Antoni Putkammer – Kleszczyński a od 1781 r. Jakub Nostitz – Jackowski. Od 1792 r. majątek należy do rodziny Kalksteinów, właścicieli pobliskich Pluskowęsów. W 1925 r. właścicielem był Karol Mellin, spoczywający na przykościelnym cmentarzu w Grzywnie. W 1870, 1878 oraz 1886 r. na terenie wsi dokonano znalezisk archeologicznych m.in. mogiły kamienne z popielnicami oraz groby podkloszowe, z których część trafiła do muzeum Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Istniejący tu dwór wzniesiony został na początku XX w., znajduje się w otoczeniu parku dworskiego z tego samego okresu, obok zabudowania folwarczne wszystko zadbane i odnowione przy udziale funduszy unijnych. Obok majątku ulokowana jest drewniana chata z końca XIX w. Po raz drugi grupa na plaży w Zalesiu, skorzystała z kąpieli i odpoczynku. Droga powrotna przebiegała ponownie przez Mirakowo, koło budynku nieczynnej stacji kolejowej i odnawianego dworu, dalej drogami asfaltowymi przez Kuczwały do Grzywny, skąd ze stacji kolejowej grupa powróciła do Torunia.

 

                                                                                                          Opracował: Tadeusz Perlik.