- Grupa dojechała autobusem MZK nr 30 na obrzeże Torunia do osiedla Grębocin nad Strugą (przy d. cegielni). Osiedle stanowiło niegdyś osobną osadę koło Torunia, obecnie jej część jest jego „dzielnicą” (od 1976 r.), natomiast część stanowi wieś Grębocin w gminie Lubicz.

- Pierwszym naszym celem wędrówki miał być jaz na Strudze Toruńskiej, jednak po drodze natknęliśmy się niespodziewanie na krąg kamienny.

Krąg Toruński – krąg kamienny został zaprojektowany radiestezyjnie i zbudowany w specyficzny sposób z głazów będących skałami osadowymi pochodzenie polodowcowego. Owe głazy (13 sztuk) zostały wybrane spośród dziesiątek innych, specjalistycznymi badaniami radiestezyjnymi na terenie województwa kujawsko-pomorskiego. Krąg Kamienny w Toruniu nie jest jednak tożsamy z wyżej wymienionymi, choć rejestrowane zjawiska radiestezyjne są zbliżone i w wielu przypadkach bardzo podobne (działanie terapeutyczne i relaksacyjne). Głazy tworzące Krąg Kamienny w Toruniu zostały również tak spolaryzowane i ustawione , aby wywołać dobrą energię zapewniającą zdrową, zjonizowaną ujemnie atmosferę dla szybkiej regeneracji sił witalnych, przywrócenie równowagi fizycznej i psychicznej, a także prawidłowe krążenie energii otoczenia.

- Mimo że przy Kręgu Kamiennym znajduje się Tablica Informacyjna (mało czytelna) uczestnicy nie mieli czasu by zastosować się do jej wskazówek by „podładować swoje akumulatory”.   

Następnie grupa udała się nad Strugę Toruńską płynącą przez środek osiedla do jazu, rozdzielającego jej nurt na Strugę Lubicką i ciąg dalszy Strugi Toruńskiej.

Struga Toruńska (zwana dawniej Mokrą) - jest prawostronnym dopływem Wisły. Bierze ona początek z jeziora Wieldządz, na wysokości 100 m n.p.m. na Pojezierzu Chełmińskim, a jej średni spadek wynosi 1,26 % . Bieg strugi, w okresie kilku ostatnich wieków, uległ daleko idącym zmianom wskutek gospodarczej działalności człowieka. Struga ta do XIII w. uchodziła wyłącznie do Drwęcy, potem część jej wód skierowano sztucznie rowem do Torunia, aby napełnić fosę zamkową i umożliwić pracę toruńskim młynom, browarom itp.

- Uczestnicy pomaszerowali dalej wzdłuż Strugi Toruńskiej do wsi Grębocin by ją zwiedzić.

Grębocin położony jest nad Strugą Toruńską przy granicy z Toruniem. Wieś została wymieniona pod nazwą Glamboki w 1222 r. w dokumencie księcia Konrada Mazowieckiego wystawionym dla bpa pruskiego, Chrystiana. W 1366 r. miejscowość nabył komtur toruński, Dietrich von Brandenburg dla zakonu krzyżackiego. Prawie przez cały następny wiek wieś należała do komturstwa toruńskiego

Król Kazimierz Jagiellończyk w 1457 r. przekazał miejscowość radzie miasta Torunia, która następnie ją wydzierżawiała. W XVIII w. dzierżawcami Grębocina byli, m.in. Nogge, Adam i Jerzy Mlekiccy, Less, a w XIX w. Keck i Pitschke. W 1869 r. wieś była podzielona na Grębocin Stary, Grębocin Nowy oraz Grębocin folwark i w całości należała do miasta Torunia.

Ciekawostki krajoznawcze:

- kościół p.w. Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus, wzniesiony w latach 1932-34, neogotycki;
- dawny kościół św. Wita i  Modesta, wzniesiony około 1300 r., gotycki. Obecnie zaadaptowany na Muzeum Piśmiennictwa i Drukarstwa;
- dwór zbudowany w 1754 r., parterowy z dobudowanym piętrowym skrzydłem, bezstylowy;
- cmentarz ewangelicki z 2 poł. XIX w. z kilkoma tumbami;
- cmentarz rzymsko – katolicki założony w 1930 r.  z grobowcem Chrzanowskich – właścicieli cegielni, którzy byli fundatorami nowego kościoła.

 - Omijając uczęszczane drogi uczestnicy dotarli najpierw do bezstylowego parterowego dworu z 1754 r., następnie do neogotyckiego kościoła p.w. Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus, dłużej zatrzymaliśmy się na cmentarzu przy grobie p. Chrzanowskich. Tutaj Hanna Czech zapoznała nas z biografią tego zasłużonego dla Grębocina i Torunia, biznesmena i społecznika.

Józef Chrzanowski - urodził się 31.08.1879 r. w okolicy Zgierza, w rodzinie ziemiańskiej. Studiując w Niemczech uzyskał tytuł inżyniera hutnika. Po powrocie do kraju w 1905 r. ożenił się z Gertrudą Rupp i zamieszkał w Sosnowcu, gdzie prowadził odlewnię żelaza i żeliwa. Kiedy w lutym 1920 r. Pomorze zostało przyłączone do Polski, inż. Chrzanowski zamieszkał w Toruniu. Prowadził w nim tartak, natomiast w Grębocinie otworzył cegielnię. Zarówno cegielnia w Grębocinie jak i tartak w Toruniu dobrze prosperowały, co pozwalało inż. Chrzanowskiemu i jego żonie na prowadzenie aktywnej pracy społecznej i charytatywnej zwłaszcza w Grębocinie. Z małej zaniedbanej wioski, o dużym bezrobociu, rozpowszechnionym pijaństwie i przestępczości, stworzył inż. Chrzanowski kwitnący ośrodek przemysłu ceglarskiego, dając setkom bezrobotnych nie tylko stałe zatrudnienie, ale i opiekę kulturalną, społeczną oraz religijną, a przede wszystkim możliwość wybudowania domków pracownikom cegielni, udostępniając im po niskich cenach lub bezpłatnie materiał budowlany i działki pod zabudowę, roztaczając także troskliwą opiekę nad ubogimi. W Grębocinie Józef Chrzanowski wybudował także przedszkole p.w. św. Antoniego, prowadzone przez siostry zakonne, służące również pierwszą pomocą medyczną. Zaraz po wojnie otworzył tam również Ośrodek Zdrowia. Obok aktywności biznesowej inż. Chrzanowski działał na polu religijnym. Własnym sumptem pobudował kościół w Grębocinie i utrzymywał w nim oddzielnego duszpasterza. Oprócz kościoła wybudowano także Dom Katolicki. Doceniając w pełni ogrom prac i zasług dla kościoła i społeczeństwa małżeństwa Chrzanowskich, władze kościelne przyznały w 1932 r. inż. Józefowi Chrzanowskiemu godność tajnego szambelana Ojca św. Piusa XI, a Gertrudzie Chrzanowskiej, jako pierwszej kobiecie na Pomorzu order „Pro Ecclesia et Pontifice”.
Inż. Chrzanowski odznaczony został ponadto za pracę społeczną przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego w 1938 r. Złotym Krzyżem Zasługi. Inż. Józef Chrzanowski zmarł 30.07.1945 r. w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu w Grębocinie. Pogrzeb jego był wielką manifestacją czci, uznania i szacunku, jakim darzyła go miejscowa ludność.

- Z Grębocina grupa przemaszerowała skrajem Elektrociepłowni Toruń, brzegiem Lasu Papowskiego i przez Hutowo do Torunia przy Tofamie.

                                                                                  

                                                                                            Opracował: Tadeusz Perlik.