- Po prawie 2 godzinnej podróży autobusem uczestnicy dotarli do centrum Świecia i z marszu rozpoczęli zwiedzanie miasta.

Świecie – położone przy ujściu Wdy do Wisły w północnej części wojew. kujawsko -pomorskiego, należy do najstarszych miast pomorskich i nadwiślańskich.

Pierwsze wzmianki o Świeciu pochodzą z 1198 r. jako siedzibie księcia Grzymisława. Krzyżacy zdecydowali się na utworzenie w Świeciu komturstwa około 1320 r. Zakon doceniając znaczenie polityczno -gospodarcze Ziemi Świeckiej, w 1335 r. zaczął wznosić murowaną warownię w widłach Wisły i Wdy. W 1338 r. Świecie otrzymało przywilej lokacyjny na prawie chełmińskim, a ukończony w 1350 r. zamek wkrótce stał się siedzibą komturów. Po bitwie grunwaldzkiej wojska Władysława Jagiełły zajęły miasto, jednakże Świecie powróci w granice Królestwa Polskiego dopiero na mocy II pokoju toruńskiego w 1466 r. Dzięki dogodnemu położeniu geograficznemu (nad brzegiem Wisły) oraz na przecięciu szlaków handlowych Świecie rozwijało się bardzo dynamicznie. Do bogacącego się miasta ściągali osadnicy z odległych krajów - Holendrzy, Szkoci, Niemcy, Żydzi. Jednak w XVII w. zarówno działania wojenne podczas potopu szwedzkiego jak i zaraza zwana „czarną śmiercią” doprowadziły do znacznego wyludnienia miasta.

W XVIII w. w wyniku traktatu rozbiorowego Świecie znalazło się pod rządami pruskimi. Po odbudowie ze zniszczeń, w 1818 r. Świecie stało się siedzibą nowoutworzonego powiatu. W 1854 r. po jednej z większych powodzi, która uszkodziła prawie wszystkie budynki, podjęto decyzję o translokacji miasta na lewy brzeg Wdy. Przenosiny trwały do końca 1885 r.

- Zwiedzanie Świecia rozpoczęliśmy od Kościoła p.w. św. Andrzeja Boboli. To neogotycka, potężna bryła neogotyckiej świątyni, zbudowana pierwotnie dla Luteran w latach 1891-94. W panoramie miasta dominuje jego dwu hełmowa wieża, wysoka na 46 m, najwyższy tego typu obiekt w Świeciu. W wyposażeniu dominuje neogotyk, a także część sprzętów przeniesionych tutaj ze zniszczonego kościoła na Starym mieście. Następnie grupa przemaszerowała na Duży Rynek, nieco pochyły plac otaczają powstałe w końcu XIX w. kamieniczki, spośród których wyróżnia się, stylizowany na obronny zameczek z wieżą i blankami, obecny Pałac ślubów. Pierwotnie budynek ten, wybudowany z jasnej cegły w 1879 r., pełnił funkcję ratusza. Na rynku w 1996 r. ustawiono pomnik miasta - wyobrażonym jako drzewo, na której zapisano najważniejsze wydarzenia z dziejów Świecia. Kolejny obiekt to kościół pobernardyński. Sprowadzeni w 1626 r. przez ówczesnego burmistrza zakonnicy mieli przeciwdziałać szerzeniu się reformacji. Obecna barokowa budowla powstała w latach 1692-1720 wraz z zabudowaniami klasztornymi, wykorzystywanymi od lat przez Szpital Psychiatryczny. Nieduży, jednonawowy kościół, o wyposażeniu z epoki Stanisława Augusta, oczarowuje swoim pięknem. Wejście do świątyni prowadzi przez wybudowaną w 1741 r. wieżę bramną z późnobarokowym hełmem i krużganki, otaczający dawny dziedziniec klasztorny, datowany na 1800 r. Warto zwrócić uwagę na Pomnik Serca Jezusowego, ustawioną na cokole usytuowanym na placu przy bramie do klasztoru – kościoła. Pomnik ten wzniesiono w latach międzywojennych ku pamięci Świecian uczestniczących w wojnie polsko - bolszewickiej. Schodzimy ulicą Sądową w dół, by przez most na Wdzie dostać się na obszar Starego Miasta, zajęty obecnie przez ogródki działkowe. Z morza zieleni wystają pozostałości świeckiego zamku. Świecki zamek należy do nielicznych wodnych fortec średniowiecznej Europy. Wykorzystując wzniosły klin stworzony przez Wdę i Wisłę oraz  książęcy gródek, w latach 1335-50 wzniesiono tu na planie regularnego kwadratu o boku 70 m. zamek obronny, będący później siedzibą komturii świeckiej. Wokół liczących sobie blisko metr grubości murów pozostawiono przestrzeń do ćwiczeń i turniejów, a narożnikach wybudowano cztery baszty. Od strony południowej zamek chroniony był przez sztuczny przekop łączący wody Wisły i Wdy. Zachowane do dziś skrzydło północne stanowiło najbardziej reprezentacyjną część budowli. Na ówczesnym piętrze znajdowała się tu kaplica św. Katarzyny, mierząca 23,5 m. długości i 8,45 m. szerokości. W grubych na ponad 3 m. murach znajdowało się siedem wysokich okien oraz dwa wejścia główne z kapitularza i pomocnicze do zakrystii z baszty północno - wschodniej. Majestatyczna baszta północno-zachodnia stanowiła dawniej miejsce ostatecznej obrony, zwane donżonem, a w okresie pokoju służyła do obserwacji terenu i sygnalizacji optycznej. Baszta połączona była z resztą zamku poprzez drewniany, podnoszony pomost w miejscu zakratowanego obecnie okienka, 13 m. nad ziemią oraz spiralnie schodzącymi do kaplicy zamkowej schodkami z żelaznymi drzwiami zamykanymi od wewnątrz. Później wykorzystywano ją także jako więzienie. Licząca sobie 34,5 m. wysokości baszta podzielona była na cztery poziomy, połączone spiralnymi schodami. Na samej górze znajdowała się największa komnata z kominkiem wykorzystywanym do gotowania wody przez strażników lub smoły przez obrońców. Od ponad 150 lat obserwuje się postępujący przechył baszty w stronę miasta. Po krótkim odpoczynku uczestnicy udali się do drugiej zachowanej budowli dawnego Świecia – kościoła farnego, stojącego w pobliżu północno - zachodniego narożnika zachowanych murów miejskich. Trójnawowy gotycki kościół św. Stanisława Biskupa, do którego wezwania dołączono w 1990 r. tytuł Matki Boskiej Częstochowskiej. Kościół budowany był przez blisko cały XV w., a renowacja po I wojnie szwedzkiej (1626-29) doprowadziła do powstania budowli łączącej w sobie cechy gotyku i renesansu. Gotyckie jest prezbiterium z pięknym schodkowym szczytem, a wysoka czworokątna wieża z prostokątnymi oknami ma zakończenie typowe dla renesansu. Tuż obok kościoła farnego zachowały się też resztki murów miejskich z XIV w., które po części zbudowano dla ochrony od nieprzyjaciół, a po części dla zabezpieczenia się od powodzi. Posiadały one liczne baszty oraz cztery bramy: Chełmińską od strony lądu, której resztki zachowały się do dzisiaj; Wiślaną od południa, Zamkową od wschodu i Mostową od północy.
- Po opuszczeniu Świecia grupa udała się szlakiem turystycznym w kolorze niebieskim: trasa wiodła przez obrzeża Głogówka, wałem wiślanym, mostem przez Wisłę do centrum Chełmna.
Chełmno – miasto w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu chełmińskiego w dolinie Dolnej Wisły, nad Wisłą i wpadającą do niej Frybą. Większość miasta włącznie z historycznym centrum Chełmna leży na wysokiej skarpie odległej około 1,5 km od Wisły. Miasto jest stolicą historyczno-geograficznego regionu Ziemia Chełmińska. Łącznie z Toruniem jest najstarszym miastem tego obszaru i jednocześnie w północnej Polsce (prawa miejskie – tzw. prawo chełmińskie, w 1232 r.). Chełmno jest wyjątkowo bogate w zabytki, zachowało się tutaj pięć (spośród 7 niegdyś istniejących) gotyckich kościołów, prawie nienaruszony średniowieczny układ urbanistyczny oraz prawie cały obwód murów miejskich, renesansowy ratusz, a także wiele kamienic z XVIII-XIX w.

- W związku z tym że w Chełmnie jesteśmy już kolejny raz, przy Bramie Grudziądzkiej grupa rozwiązuje się i w podgrupach realizuje swoje plany (zwiedza, degustuje potrawy i napoje, uczestniczy w 18 Walentynkach Chełmińskich).
- O umówionej godzinie spotykamy się na dworcu autobusowym by wspólnie autobusem powrócić późnym wieczorem do Torunia.