- Wczesnym rankiem, autobusem Arrivy  przejechaliśmy z Torunia do Sumina PKS. Nie wchodząc do oddalonej ok. 1,5 km wsi udaliśmy się do pobliskiego Lubina, w którym zaskoczył nas remont opustoszałego od lat zespołu dworsko-parkowego.
Lubin – wieś w położona w wojew. kujawsko-pomorskim, nazwa miejscowości była wzmiankowana już w XIV w., pierwszy zapis pochodzi z 1329 r. Wieś Lubin należała w średniowieczu do gniazda rodu Ogończyków, w skład którego wchodziły także: Dąbrówka, Trutowo i Wola. Lubin został wymieniony w przywileju księcia dobrzyńskiego Władysława z 1329 r., w którym to nadano prawo chełmińskie czterem wsiom należącym do czterech braci herbu Ogończyk: Pawła, Marcina, Jakuba i Piotra. Paweł Ogończyk był zasłużonym w czasie agresji krzyżackiej na Pomorze Gdańskie stronnikiem Władysława Łokietka. Sprawował urzędy starosty, kasztelana oraz wojew. łęczyckiego. W 1326 r. wystąpił jako poręczyciel rozejmu z Krzyżakami. W 1329 r. bronił przed nimi Dobrzynia nad Wisłą, a w 1331 r. brał udział w bitwie pod Płowcami. Majątek w Lubinie jeszcze wielokrotnie zmieniał właścicieli. W 2 poł. XIX w. należał do rodziny Prażmowskich, którzy wybudowali tu barokowy pałacyk. W 1908 r. majątek odkupił Edward Landie. Po jego śmierci dobra odziedziczył syn Julian, ale w 1921 r. odkupił je drugi jego syn  – Stanisław, który wcześniej pełnił funkcję konsula polskiego w Detroit oraz dyrektora departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W 1929 r. jego majątek liczył 495 ha gruntów.
Po wybuchu II wojny światowej Stanisław Landie został aresztowany przez Niemców na zorganizowanym 24.10.1939 r. fikcyjnym zebraniu ziemian w Lipnie. Następnie trafił do obozu Rudau pod Królewcem, gdzie zginął bez wieści. W 1945 r. majątek w Lubinie został przejęty na własność Skarbu Państwa.

Zespół dworsko-parkowy w Lubinie składał się dawniej z trzech części. Dwór z parkiem zajmowały część centralną, zabudowania folwarczne usytuowane były na zachód od nich, a część północną zajmowały sady. Dwór powstał najprawdopodobniej w miejscu wcześniejszego, XVIII w. dworu drewnianego. Wzniesiono go na planie prostokąta położonego wzdłuż linii wschód-zach. z fasadą skierowaną na południe. Został wybudowany z inicjatywy Prażmowskich w latach 1870-80, według projektu wielkopolskiego architekta – Stanisława Hebanowskiego, w stylu nawiązującym do wczesnego baroku francuskiego.
- Uczestnikom nie udało się obejrzeć z bliska remontowego dworu (własność prywatna, została ogrodzona wysokim murem), po wysłuchaniu informacji i wręczeniu Kol. Zygmuntowi zdobytej odznaki OTP w stopniu małym złotym grupa pomaszerowała szosą w kierunku wsi Moszczonne, po jej przejściu udaliśmy nad jez. Moszczonne nad którym zrobiliśmy pierwszy odpoczynek.
Kolejną wsią do której udaliśmy się było Zajeziorze w którym obejrzeliśmy dwór obecnie szkołę.
Zajeziorze – to miejscowość położona w powiecie lipnowskim, w gminie Kikół. Znajduje się w niej malowniczo położony, stojący na wysokiej skarpie nad brzegiem Jeziora Moszczonne, niewielki, klasycystyczny, murowany dworek z 1921 r. Dawniej otaczał go park krajobrazowy, z którego do naszych czasów przetrwały nieliczne pozostałości.

- Po przejściu przez wieś drogą polną udaliśmy się w kierunku wsi Ciełuchowo robiąc po drodze w lasku drugi odpoczynek (było to jedyne zacienione miejsce na dzisiejszej wycieczce – a było naprawdę upalnie). Po chwili relaksu udaliśmy się do wsi Grodzeń.

Grodzeń – to miejscowość położona w powiecie lipnowskim, w gminie Kikół. Nie znamy kiedy i przez kogo został założony Grodzeń. W dokumentach z 1434 r. został wymieniony właściciel wsi, Jan Grodzeński herbu Prus. Z zapisków historycznych znane są dwa rody związane ze wsią. Do pierwszego, który używał herbu Prus, należał Jan Grodzeński. W 1434 r. brał on udział w sejmiku, którego uczestnicy wyrazili zgodę na przejęcie tronu przez jednego z synów Władysława Jagiełły. Michał Grodzeński herbu Prus w 1567 r. sprawował urząd miecznika dobrzyńskiego, a w 1568 r. stolnika dobrzyńskiego. Inni Grodzeńscy używali herbu Junosza.

W czasie II wojny światowej w latach 1940-45 w miejscowej szkole znajdowała się filia obozu z Potulic dla dzieci polskich. Był to obóz dla dzieci z okolicznych wsi: Ciełuchowa, Grodzenia, Janowa, Kikoła oraz Wolęcina, które pracowały dla gospodarzy niemieckich (bauerów).

Na jej terenie znajduje się barokowa kaplica z 1778 r., która obecnie jest kościołem filialnym p.w. śś. Piotra i Pawła. Jest to budowla murowana z cegły, otynkowana, z prostokątną nawą i kwadratową kruchtą. Pokryty blachą siodłowy dach zwieńcza mała wieżyczka na sygnaturkę. Wystrój i wyposażenie wnętrza są głównie barokowe. Świątynia stoi na niewielkim wzniesieniu, przy drodze powiatowej Lipno - Wildno.

- Ostatni odcinek dzisiejszej wędrówki przeszliśmy ekspresowo spiesząc się na autobus, zmęczeni upałem i marszem (głównie po szosie) docieramy do dworca autobusowego w Kikole, kupując po drodze lody i napoje. Wkrótce nadjechał autobus (klimatyzowany) którym wróciliśmy do Torunia.

                                                                            Relację opracował: Tadeusz Perlik.