Bateria pancerna A.B. IV powstała w miejscu zbudowanej tu wcześniej, w 1890 roku ziemnej baterii A.B. IV. Zaprojektowano ją w 1895 roku jako budowlę doświadczalną dla wieży pancernej armaty 105 mm, przewidując dalszą jej rozbudowę do pełnowartościowej, dwuwieżowej baterii pancernej a zbudowaną rok później. W wieży, pod pancerzem obrotowej kopuły złożonej z dwóch warstw, warstwy głównej ze stali niklowej o grubości 16 cm i podbicia ze stali miękkiej o grubości 4 cm zamontowano armatę z długą lufą (L/35) o zasięgu strzału granatami 10.800 m, szrapnelami 8.500 m i kartaczami do 600 m. Identyczne parametry posiadały działa zastosowane w pobliskiej baterii pół pancernej. Zapas amunicji na czas wojny dla baterii wynosił: 350 granatów, 2.600  szrapneli i 50 kartaczy łącznie 3000 sztuk amunicji artyleryjskiej. Pojemność magazynu amunicyjnego pobliskiej baterii półpancernej wynosiła 7.506 naboi dla wszystkich 4 dział obu baterii.

Bateria półpancerna  (nazwa niemiecka – Schirmlaffetenbatterie – S.L.B.) inna od pozostałych została zbudowana na międzypolu Fortów XI – XII. Zbudowano ją wraz ze schronem amunicyjnym w 1898 roku. Jest to wydłużony blok o trzech półkolistych stanowiskach dla dział z pomieszczeniami magazynowymi amunicji i koszarowymi pod przedpiersiem. Na lewym skrzydle usytuowano zdwojone stanowisko obserwacyjne – odkryte, w bloku betonowym i pod pancerną kopułą obserwacyjną „wz 96”, o grubości ścian 100 mm z charakterystycznym okapem oraz trzema otworami obserwacyjnymi. Korpus baterii wykonano z betonu, przy czym dolna warstwa sklepień (20-25 cm) miała konstrukcję żelbetonową. Działa umieszczone były w wieżach o kształcie podobnym do okrętowych, o lekkim 80 mm pancerzu z przodu i od góry oraz 40 mm z tyłu. Zasięg strzału był zależny od rodzaju pocisku wynosił: granatami 10.800 szrapnelami 8.500 i kartaczami 600 m. Załoga składała się z 37 kanonierów i obserwatorów. Baterię osłaniała płytka fosa z siecią kolczastą.

Baterie 4 haubic  kal. 15 cm w wieżach pancernych stanowiły w latach 90 XIX wieku wyposażenia najważniejszych twierdz niemieckich. Były rodzajem fortu pancernego, bez własnej obsady piechoty, niezależne pod względem zaopatrzenia w energię elektryczną, przystosowane do obrony własnej przez otoczenie niskim wałem  i przeszkodami z drutu kolczastego oraz osłonięte kratą forteczną. Posiadały dobudowane kaponiery broniące wjazdu i elewacji wejściowej. W twierdzy toruńskiej zbudowano dwie takie baterie w miedzypolu Fortów XII i XIII oraz XIII i XIV. Osłaniały je oszańcowane schrony piechoty I-23, I-24 (Bateria Pancerna I) i I-26, I-27 (Bateria Pancerna II). Baterie wyposażono w pancerne wieże obserwacyjne z nieruchomymi pancernymi kopułami wz. 96. Obie bateria wybudowano w latach 1899 – 1902, przy czym na wydłużenie czasu budowy wpłynęła prawdopodobnie nie tylko zmiana rodzaju pancerzy obserwacyjnych, ale także komplikacje związane z montażem i regulacją wielotonowych konstrukcji wież pancernych. Zapas amunicji wynosił po 2.000 pocisków na działo. Załogę stanowiło 46 artylerzystów i 4 obserwatorów, z tego do bezpośredniej obsługi wież wyznaczano po 4 kanonierów i 1 podoficera. Uzbrojenie baterii stanowiły 4 haubice L/12 kal.150 mm o donośności 7.200 m (150 mm granaty wz.88) w wieżach pancernych „wz. 95”. Bateria była wyposażona w instalację łączności akustycznej i elektrycznej. Dodatkowym wyposażeniem baterii były zainstalowane w 1902 roku instalacje odgromowe.