Stary Toruń – miejscowość będąca protoplastą Torunia. Wzmiankowany w 1342 r. jako Antiquum Thorun. W 1231 r. mistrz krajowy Herman Balk przeprawił się wraz z innymi braćmi zakonnymi przez Wisłę na wysokości ujścia Wierdzielewy (Strugi Zielonej) na drugą stronę i gdzie wzniósł swój gródek – Vogelsang. W 1236 r. w skutek częstych wylewów Wisły doszło do translokacji Torunia w okolicę dzisiejszej katedry św. Janów. Osada Stary Toruń nadal jednak funkcjonowała, ponieważ w 1346 r. tamtejszy kościół św. Jana Chrzciciela został uposażony okolicznymi wioskami przez wielkiego mistrza krzyżackiego Henryka Dusemera. W 1454 r. król Kazimierz Jagiellończyk nadał wieś Stary Toruń  Tilemanowi von Wege z Torunia. W 3 lata później folwark należy do Gabriela Bażyńskiego jednego z przywódców Związku Pruskiego. W końcu XV w. dochodzi do sporu pomiędzy radą miasta Torunia i rodziną von Wege o folwark w Starym Toruniu, załagodzony przez króla Aleksandra Jegiellończyka w 1505 r. W latach 1514-15 folwark w Starym Toruniu zostaje przez króla Zygmunta I Starego przekazany miastu Toruniowi na wieczność. Z bardzo zniszczonego kościoła św. Jana Chrzciciela sprzęty liturgiczne i naczynia zostają przeniesione w 1528 r. do klasztornego kościoła św. Mikołaja w Toruniu. W okresie własności  Toruń wydzierżawiał folwark w Starym Toruniu różnym osobom. W XVII w. i na początku XVIII w. wieś poniosła znaczne straty na skutek przemarszów wojsk i kwaterowania. 

                                                               Materiał opracował Henryk Miłoszewski