Puszcza Bydgoska - rozciąga się na obszarze o długości około 65 km i szerokości od 12 do 20 km. Kompleksy leśne ciągnące się na południe od Bydgoszczy, od Nakła na zachodzie po Toruń na wschodzie, należały do połowy XIV wieku do książąt kujawskich, a następnie do królów polskich. Były to tzw. Bydgoskie Bory Królewskie. Administrację nad nimi sprawował starosta solecki oraz bydgoski wójt. W 1325 r. Przemysł, książę kujawski, nadając prawa miejskie osadzie soleckiej obdarzył ją częścią borów. Wraz z nadaniem praw miejskich Bydgoszczy w 1346 r. Kazimierz Wielki przydzielił miastu około 500 ha lasów. Pozostałe obszary leśne pozostawały pod władaniem korporacji duchownych. Mimo że część lasów przydzielono Bydgoszczy, administrację nad nimi sprawował w dalszym ciągu wójt i miasto toczyło z nim spory aż do pierwszego rozbioru Polski, kiedy to tereny tutejsze przejęte zostały przez administrację pruską. W końcu XVII i na początku XVIII wieku w dolinach Wisły, Noteci i Bachorzy osadzeni zostali Holendrzy i Niemcy, którzy przystąpili do osuszania bagien i regulacji rzek oraz karczowania znacznych połaci leśnych, porastających wydmowe obszary Puszczy Bydgoskiej. Efektem tych działań było wypełnienie pustki osadniczej pomiędzy Bydgoszczą, Brzozą i Solcem Kujawskim przez nieliczne osady wiejskie. Generalnie jednak słaba urodzajność gleb na tym obszarze uchroniła Puszczę przed wylesieniem pod uprawę rolną. Na początku XIX wieku na południe od Torunia wojskowe władze pruskie założyły poligon wojskowy, na którym w późniejszym okresie wybudowano kilka fortów stanowiących fragment umocnień twierdzy Toruń. Poligon ten został rozbudowany podczas okupacji hitlerowskiej i wzbogacony o nowe umocnienia i schrony. W okresie II wojny światowej założono również 400-ha poligon lotniczy w rejonie osady Kabat, na południe od Solca Kujawskiego. Prawdopodobnie przeprowadzano tu próby pocisków rakietowych V1.

                                                                      Materiał opracował Zdzisław Grabowski.