Ciechocinek - Na obszarze dzisiejszego Ciechocinka istniała niegdyś osada i gród kasztelański Słońsk, po raz pierwszy wymieniony w falsyfikacie mogileńskim z 1065 roku. Zakłada się, że początki Słońska jako prasłowiańskiego opola mogą sięgać VIII-IX wieku, a parafii słońskiej – wieków X-XI. Kasztelania słońska obejmowała tereny położone na prawym brzegu Wisły. Książę Konrad I mazowiecki utrzymywał w Słońsku warzelnie soli. Przypuszcza się, że duże powodzie XIII wieku, które niszczyły nisko położone części Płocka i Torunia przyczyniły się do zniszczenia Słońska. Miasto i gmina w województwie kujawsko-pomorskim, leży na Kujawach, w powiecie aleksandrowskim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa włocławskiego. Miasto położone jest w Kotlinie Toruńskiej, w szerokiej dolinie Wisły, na lewym brzegu rzeki. Ciechocinek jest miastem o charakterze uzdrowiskowym. W mieście praktycznie nie ma przemysłu, znajdują się tu m.in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe (wczasowo-turystyczne), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych, hotele, restauracje, warzelnia soli. Część uzdrowiskowa bogata jest w zieleń parków, skwerów, kwietników i dywanów kwiatowych. W północnej części uzdrowiska znajduje się Park Zdrojowy, założony w 1875 – 1876 roku w stylu krajobrazowym z licznymi gatunkami drzew i krzewów (także egzotycznymi) jego projektantem i twórcą był Hipolit Cybulski. W parku rosną m.in. kłęk kanadyjski, korkowiec amurski, miłorząb dwuklapowy. Ciechocinek posiada również oryginalny rezerwat florystyczny – stanowisko słonorośli (m.in. soliród zielny, mlecznik nadmorski, aster solny) ujęte od 1962 roku w 1,88 ha rezerwatu Ciechocinek w pobliżu tężni III. W okolicach Ciechocinka ze względu na potrzebę ochrony jego specyficznego mikroklimatu stworzono obszar chronionego krajobrazu Niziny Ciechocińskiej o powierzchni 36814 ha.

Otłoczyn -Wieś położona jest nad Wisłą i jej lewobrzeżnym dopływem rzeką Tążyną. Powstanie wsi było związane z z przeprawą przez bród na Wiśle, który istniał na nizinie zalewowej rzeki zwanej potocznie w języku prasłowiańskim otłoczyny (zbutwiały wymoczony len) i od niej, zaczęto ją nazywać Otłoczyn. Na tym rozlewisku do dziś dziko rośnie len. Nizina rozlewiska zwana Otłoczyny z racji swojego ukształtowania była czynnikiem stymulującym powstania punktów osadniczych związanych z możliwością przeprawy przez naturalny, najlepszy bród przez Wisłę w jej północnym odcinku. Teren bogaty w podziemne złoża solanek i wód termalnych znanych i wykorzystywanych od pradziejów w ostatnich wiekach szczególnie ceniony za jego właściwości mikroklimatyczne