SUCHATÓWKA – wieś położona na skraju Puszczy Bydgoskiej.

Suchatówka to niewielka miejscowość położona w pobliżu Jeziora Nowe na skraju Puszczy Bydgoskiej. Wieś liczy 500 mieszkańców i leży na trasie drogi krajowej nr. 15 z Torunia do Inowrocławia. Przebiega przez nią trasa komunikacji kolejowej. W Suchatówce znajdują się dwa bloki mieszkalne oraz szereg domków jednorodzinnych, stacja paliw CPN, restauracja, zakłady produkcyjne oraz sklepy wielobranżowe.

Przed laty znany i ceniony ośrodek wypoczynku dla mieszkańców Torunia.

 W 1873 r. przez wieś została przeprowadzona linia kolejowa z Torunia (Głównego) do Inowrocławia. W końcu XIX w. ze względu na narodowość była podzielona na Suchatówkę Niemiecką, którą zamieszkiwało 289 mieszkańców oraz Suchatówkę Polską (także: Suchatowska Osada)  z 114 mieszkańcami. 
Historia związana z okresem II wojny światowej jest głównie ze znajdującymi się na jej terenie betonowymi pozostałościami budowli militarnych w postaci trzech obiektów tzn. dwóch schronów typu Ringstand 58c oraz jednego Regelbau 668. Miejscowe schrony wchodzące w skład pierścienia zewnętrznego Twierdzy Toruń zostały wybudowane w 1944 r. Położone po wschodniej stronie linii kolejowej w połączeniu z umocnieniami polowymi biegnącymi wzdłuż linii jeziora Nowego i jeziora Starego broniły rubieży toruńskiej twierdzy. Do momentu ich opuszczenia przez wycofujące się wojska niemieckie nie zostały ukończone a wykonane konstrukcje nie miały okazji sprawdzenia się w boju.
Ciekawostki krajoznawcze:
- Schrony niemieckie zbudowane w 1944 r., stanowiące wysuniętą linię obrony Twierdzy Toruń.
- Jezioro Nowe, posiada powierzchnię około 29 ha i średnią głębokość 3m
- Kanał odwadniający Obniżenie Gniewkowskie

Straty materialne w rolnictwie, leśnictwie i gospodarce komunalnej Gniewkowa i najbliższej okolicy, spowodowane  przez powodzie w latach 1960-61 oraz w latach 1966-68 wymusiły określone działania związane z odwodnieniem terenu. Projekt odwodnienia, został zrealizowany w latach 1969-70 poprzez: wykopanie rowu odwadniającego, przeprowadzonego przez wydmy gniewkowskie oraz zapewnienie grawitacyjnego spływu nadmiaru wód za pośrednictwem Strugi Zielonej do Wisły. Przekopany kanał miał za zadanie odprowadzać nadmiar wody z jeziora Nowego do Strugi Zielonej.

 W przeszłości Jezioro Stare było jedynym odbiornikiem wód Niziny Gniewkowskiej. Woda przedostawała się z niego do Wisły drogą podziemną, występując na powierzchnię ziemi w okolicy Cierpic. Stosunkowo chłonne dno jeziora stopniowo uległo zamuleniu, czego skutkiem były wylewy wody. Aby temu zapobiec, w 2 połowie XVIII w. (za czasów Fryderyka Wielkiego) wykonano kanał łączący Jezioro Stare z piaszczystą kotliną międzywydmową. Dno kotliny, położone jest znacznie niżej od zwierciadła Jeziora Starego i posiada chłonną warstwę żwirową. Kanał zwany Kanałem Fryderyka przebiega wśród lasu na długości 1,8 km, w bardzo głębokich przekopach dochodzących do 18 m głębokości.

Z biegiem czasu chłonność kotliny zmalała. W czasie większych spływów dno kotliny ulegało zalaniu, przekształcając je z czasem w jezioro, zwane Jeziorem Nowym (Projekt odwodnienia niziny Gniewkowskiej – kanał odpływowy od Tążyny – opracowanie Arsena). W 1904 r. dokonano renowacji Kanału Fryderyka oraz utworzono pięć studni w dnie Jeziora Nowego. W 1917 r. nastąpiła pierwsza wielka powódź w Obniżeniu Gniewkowskim, która spowodowała zalanie znacznej ilości terenów rolniczych. W 1924 r. pogłębiono Kanał Fryderyka w celu polepszenia spływu wód. W 1931 r. opracowano projekt studni.

W okolicy wzgórza morenowego w Suchatówce leży kilka bezodpływowych oczek o głębokości 1-2 m, których dno wyścielone jest gliną morenową. Znajdują się tu również sztuczne, niegłębokie stawki. Jednym z nich jest zbiornik Maziak o powierzchni ogólnej 5 ha i głębokości 2 m Staw ten stanowi obecnie ujście dla rowu zbiorczego, który odprowadza wody drenarskie. Melioracje użytków rolnych okolic Kijewa i Markowa wykonano w 1895-99 roku.

 

                                                                                  Materiał opracował Tadeusz Perlik.