Puszcza Bydgoska – leśny kompleks położony na południe od Bydgoszczy i Torunia, o powierzchni ponad 45 tys. ha. Charakteryzuje się występowaniem rozległych pól wydm śródlądowych, porośniętych borem sosnowym z domieszkami gatunków liściastych dębu, brzozy, grabu i innych. Puszcza Bydgoska w całości znajduje się w obrębie mezoregionu Kotliny Toruńskiej, powstałego na skutek erozyjnej działalności wód lodowcowych i rzecznych oraz procesów eolicznych. Jego granice wyznaczają na północy i południu tarasowate zbocza otaczających ją wysoczyzn pojeziernych. Kotlina, stanowiąca rozszerzenie pradoliny Wisły, ma kształt niecki składającej się z dwu poziomów: zalewowego i wydmowego. Wśród nich wyróżniono 11 teras, ograniczonych wyraźnymi krawędziami. Najwyższe wzniesienia na terenie Puszczy osiągają 116 m n.p.m., podczas gdy najniższe obszary w obrębie terasy zalewowej leżą na wysokości 30-32 m n.p.m. Na terasie zalewowej Wisły, zwłaszcza w rejonie między Bydgoszczą, a Solcem Kujawskim rozciągają się niziny nadrzeczne, użytkowane jako łąki, pastwiska, ogrody oraz pola uprawne o glebie próchniczej. W XVII wieku powstały tu wsie olęderskie: Otorowo, Plątnowo, Łęgnowo, zaś na wschód od Solca Kujawskiego – wsie Przyłubie oraz Wielka i Mała Nieszawka. Od południa, począwszy od Glinna Wielkiego, przez Nową Wieś Wielką, aż po tzw. Bydgoskie Łąki Nadnoteckie na zachodzie (między Kobylarnią, a Rynarzewem) – otaczają Puszczę Bydgoską równiny biogeniczne. Miejscami występują na nich torfy o miąższości maksymalnie do 5 m. Puszcza Bydgoska na obszarach wydmowych porośnięta jest niemal w całości borem sosnowym z domieszką dębów i brzóz. W podszycie występują masowo jałowce pospolite i jarzębiny. W runie rosną mchy i porosty, trawy piaskowe, wrzosy oraz borówki – czarna i brusznica. Wydmy porastają psammofity, tak pochodzenia kontynentalnego (np. łyszczec wiechowaty) jak i nadmorskiego (wydmuchrzyca piaskowa, piaskownica zwyczajna) oraz w zwartych rozłogach turzyce. Na wilgotniejszych glebach, w obniżeniach międzywydmowych i w miejscach zachowania glin morenowych rosną lasy mieszane i liściaste, w których występują przede wszystkim oba gatunki dębu (szypułkowy i bezszypułkowy), graby, osiki, w mniejszym stopniu lipy. Natomiast stosunkowo rzadko, głównie w okolicy cieków wodnych – występują lasy dębowo-grabowe (grądy) oraz świetliste dąbrowy. Na terasie zalewowej, nad Wisłą, występują łęgi topolowo-wierzbowe, w których dominuje olsza szara oraz topola zwana nadwiślańską, dochodząca nieraz do znacznych rozmiarów. W bujnym podszycie rosną m.in. czeremcha i bez czarny. Brzegi strug wodnych urozmaicają miejscami łęgi olszowo-jesionowe, składające się z olszy szarej i jesionu wyniosłego.

             

                                                                       Relację opracował: Zdzisław Grabowski.