Sprawozdanie z wędrówki.

 

         Grupa autobusem dojechała do Grubna, gdzie zwiedziła zespół pałacowo-parkowy.

Pałac w Grubnie - wzniesiony w 1 poł. XIX w. Usytuowany na rzucie prostokąta posiada w narożnikach elewacji frontowej 2 wieżyczki o stożkowych dachach krytych łupkami. Sam budynek jest dwukondygnacyjny, który przykrywa czterospadowy dach (dachówka).

Elewacja frontowa pałacu liczy 11 osi okiennych, a przed lico budynku wystaje murowana weranda, sięgająca pierwszego piętra. Sama bryła pałacu jest zwarta i ozdobiona skromnymi opaskami okiennymi oraz gzymsem wieńczącym, który spiera się na konsolach. Pałac jest otoczony pięknym i malowniczym parkiem. Z obiektu rozciągał się widok na Wisłę i leżące nieopodal Chełmno.

Następnie uczestnicy przemaszerowali z Grubna do Chełmna gdzie się włączyli w „XVI Obchody Dnia Świętego Walentego”.

Chełmno - zwiedzanie zabytków miasta odbyło się na trasie: kościół św. Józefa, Brama Grudziądzka z dobudowaną w XVII w. kaplicą, gotyckie mury miejskie wraz z 23 basztami i 2 bramami, rynek z renesansowym ratuszem, dawna fara-parafialny kościół Wniebowzięcia NMP gdzie znajdują się relikwie św. Walentego, zespół klasztorny ss. Miłosierdzia (dawniej cysterek, następnie benedyktynek) z kościołem śś. Jana Chrzciciela i Ewangelisty, wieża Mestwina i brama Merseburska, pofranciszkański kościół św. Jakuba i Mikołaja, baszta Prochowa, Kaplica św. Marcina, kościół p.w. Świętego Ducha i podominikański kościół św. Piotra i Pawła.

Zabytki Chełmna znajdują się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.

Kult św. Walentego - spośród świętych Kościoła szczególną atencją cieszyli się orędownicy w ciężkich, nieuleczalnych chorobach. Ich kult ożywał zwykle w jakże częstych okresach szerzenia się epidemii śmiertelnych ówcześnie chorób: ospy, dżumy, cholery. W Chełmnie rozwinął się przede wszystkim kult czterech świętych: Walentego, Rocha, Fabiana i Sebastiana. Już z 1582 r. pochodzi wzmianka o czci oddawanej w mieście św. Walentemu. Wówczas to w klasztorze benedyktynek przebywała Anna Dzierżanowska chora na epilepsję. Benedyktynki w obawie przed tą chorobą postanowiły ku czci św. Walentego zachować po wieczne czasy „post o jednej potrawie”. Do wzmocnienia kultu św. Walentego przyczyniła się starościna bratiańska i jasieniecka Jadwiga Marianna Działyńska z Czarnkowa, żona Pawła Jana Działyńskiego. 22 maja 1630 r. ofiarowała, najprawdopodobniej do kościoła szpitalnego Ducha Świętego, srebrny relikwiarz zawierający fragment kości czaszki św. Walentego. Dar był wotum dziękczynnym „za doznaną pomoc w chorobie córki” – jak głosi inskrypcja na relikwiarzu. Kult św. Walentego przygasł w XIX w., kiedy to po zamknięciu kościoła Ducha Świętego zaprzestano procesji z relikwiami. Przetrwała natomiast szczęśliwie w kościele farnym tradycja wystawiania relikwiarza na widok publiczny do adoracji w dniu 14 lutego. Gdy w początku lat dziewięćdziesiątych zawitała do Polski moda na walentynkowe święto zakochanych, wówczas i w Chełmnie zaczęto inaczej postrzegać św. Walentego. Od 2002 r. msza św. w Farze przed wystawionym relikwiarzem stała się jednym z punktów miejskich uroczystości walentynkowych.

Opracował: Tadeusz Perlik