Nowe - Nazwa miasta wywodzi się ze średniowiecza, kiedy to zwało się po łacinie Novo Castro czyli Nowy Gród, przypuszczalnie w opozycji do pobliskiego Starogardu lub jako wyraz założenia nowego grodu na miejscu wcześniejszego. Pierwsze ślady stałego osadnictwa pochodzą z okresu neolitu. Po raz pierwszy występuje on w źródłach pisanych w 1266 roku jako miejsce śmierci księcia Świętopełka i późniejszej potyczki z Krzyżakami. W 1277 roku Nowe stało się udokumentowaną siedzibą kasztelanii, w 1282 roku osadzono tu pierwszych na niekrzyżackim Pomorzu franciszkanów. Świadczy to o tym, że osada miała wówczas wyraźnie miejski, lecz przedlokacyjny charakter. Podczas trzynastoletniej wojny z Krzyżakami (1454-1466) chorąży poznański Mikołaj Tomicki (późniejszy ojciec Piotra Tomickiego podkanclerza koronnego) zasłynął w 1460 r. jako mąż dzielny, który na czele swej chorągwi twierdzę Neuenburg (dziś Nowe) nad Wisłą pod Zakonem Krzyżackim z chwalebną sztuką wojenną zdobył[3]. Lecz około 1462 r. Polacy utracili tą twierdzę na rzecz przeciwnika a ponownie ją odbił Piotr Dunin burgrabia krakowski w 1465 r. Nowe na mocy postanowień II Pokoju Toruńskiego stało się częścią Prus Królewskich, siedzibą lokalnych starostów. W XVI w. Nowe przeżywało okres prosperity związanej z handlem zbożem. Jednakże wojny szwedzkie i towarzyszące im zarazy spowodowały wyludnienie z niszczenie miasta. W XVIII w. Nowe straciło swe dawne znaczenie w 1772 roku przeszło pod zabór pruski. W 1920 roku stało się na powrót częścią Rzeczypospolitej Polski.

Tryl - W 1638 roku w miejscowości osiedlili się mennonici. Mennonici pozostawili po sobie ciekawą kulturę materialną, schludne i czyste chaty, liczne cmentarze o fantazyjnych nagrobkach. Obecnie pewna grupa menonickich osadników mieszka w Kansas. Do dziś mieszkańcy Tryla i okolic są często odwiedzani przez obcokrajowców zainteresowanych historią swoich przodków. Bogactwem turystycznym Tryla są lasy i jeziora. Na terenie wsi jak i całego powiatu znajduje się Nadwiślański Park Krajobrazowy. Został on utworzony w 1993 roku (w latach 1993-1998 funkcjonował pod nazwą Zespół Nadwiślańskich Parków Krajobrazowych) w celu ochrony wartości krajobrazowych i kulturowych Doliny Dolnej Wisły.

Mątawy - były pierwszą wsią mennonicką na lewym brzegu Wisły powyżej Żuław. Wieś położona jest na południe od Nowego na terenie Zespołu Parków Krajobrazowych Chełmińskiego i Nadwiślańskiego. Miejscowość po raz pierwszy lokowana była na prawie chełmińskim w XIV w. W 1568 r. była dużym ośrodkiem osadnictwa holenderskiego (menonickiego). We wsi znajdują się XIX-wieczne chałupy w typie budownictwa holenderskiego o konstrukcji zrębowej na podmurowaniach kamiennych lub ceglanych, w tym jeden dom z podcieniem podtrzymującym piętro zbudowany w 1837 r. przez Franciszka Bohme dla C. Wiecherta.. W 1568 powstał tu pierwszy, szachulcowy dom modlitwy, kryty strzechą. W 1898 na jego miejscu pobudowano nową świątynię. Głównym fundatorem kościoła była diakonisa Marie Schröder. W 1899 w obiekcie zamontowano organy. Po 1945 budynek przejęty został przez Kościół katolicki. Jest we władaniu parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Budynek jest murowany, ceglany, o skromnych cechach neoromańskich.                                   

Dragacz- W 1592 roku w miejscowości osiedlili się mennonici. Mieli oni za zadanie zagospodarować obszary w dolinie Wisły, która dotąd często była zalewana przez rzekę. Osiedlali się oni na tych ziemiach na prawie holenderskim. Oznacza to, że mogli oni czerpać zyski z tytułu dzierżawy, ale bez prawa do własności ziemi i bez możliwości nabycia jej przez zasiedzenie. W Dragaczu rośnie dąb szypułkowy o obwodzie 620 cm powołany w 1991 roku pomnikiem przyrody.