Grupa przejechała autobusem do Świerczynek, gdzie dzisiejszą wędrówkę rozpoczęła od zwiedzania gotyckiego kościoła p.w. św. Janów.

Świerczynki - przed przybyciem Krzyżaków na teren Ziemi Chełmińskiej (pocz. XIII w.) istniał tu gród należący do Pipina - lokalnego wodza pruskiego. Zapewne od 1242 r. Świerczynki były własnością szpitala św. Ducha w Toruniu; w 1415 r. miejscowość przekazana wraz ze szpitalem św. Ducha toruńskim benedyktynkom. Z przerwami w okresie reformacji (XVI w.), kiedy to Świerczynki do 1593 r. czasowo były w posiadaniu toruńskiej Rady, miejscowość pozostała we władaniu toruńskich benedyktynek do ich kasaty w 1834 r.

Gotycki kościół św. Janów wzniesiono ok. 1300 r. Był restaurowany po częściowym zniszczeniu w czasie polsko-krzyżackiej wojny trzynastoletniej (1454-66) oraz w XVIII w. i gruntownie ok. 1818 r. Kościół kamienno-ceglany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu wtopioną w bryłę korpusu. Wewnątrz w prezbiterium pierwotnie sklepionym strop płaski z czasu restauracji w XVIII w., w nawie strop płaski z 1914 r. Wnętrze świątyni zdominowane jest wystrojem barokowym z końca XVII w. i z XVIII w., rzadziej reprezentowane są gotyckie i późnogotyckie elementy wyposażenia. Ołtarz główny barokowy z 1696 r. z rzeźbami ś.ś. Jana Nepomucena i Kazimierza Królewicza, Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty w górnej kondygnacji oraz Chrystusa Salwatora w zwieńczeniu, w polu środkowym rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem na półksiężycu unoszonym przez aniołki, późnogotycka z końca XV w. obita srebrnymi blachami na przełomie XVII/XVIII w., dwa ołtarze boczne barokowe z końca XVII w., ambona barokowa z przełomu XVII/XVIII w., z tego samego okresu chrzcielnica, para barokowych stall z końca XVII w. połączonych z konfesjonałami ozdobione dekoracją malarską. Na uwagę zasługuje rzeźba Pieta z ok. 1370-1380 r., gotycka rzeźba Trójcy Św. z 1 ćw. XVI w. i dzwon odlany w 1774 r.

Po zwiedzeniu kościoła uczestnicy przemaszerowali polami, następnie leśną drogą do leśniczówki w Olku, gdzie po zobaczeniu dębu, pomnika przyrody (215 lat, obwód 320 cm i wys. 28 m) grupa zatrzymała się na odpoczynek. Następnie Hanna Czech poprowadziła uczestników do osady leśnej Chorab by zobaczyć nowo odsłonięty obelisk (13.06.2017 r.) złożony z dwóch kamieni przypominających macewy z napisem „Pamięci kobiet żydowskich, ofiar podobozu KL Stutthof Baukommando Weichsel (OT Thorn) zamordowanych przez okupanta niemieckiego w Chorabiu w okresie od września 1944 do stycznia 1945”. W tym miejscu Niemcy zmuszali je do niewolniczej pracy i mordowali.
Chorab - Podobóz Baukommando Weichsel (Komando Budowlane Wisła) powstał pod koniec sierpnia 1944 r. w kilku podtoruńskich miejscowościach, był filią obozu Stutthof (około sześć tysięcy żydówek różnych narodowości).
W Chorabiu znajdowało się ok. 1700 żydowskich więźniarek. Załoga składała się z około sześćdziesięciu strażników narodowości łotewskiej i litewskiej. Żydówki kopały rowy strzeleckie i przeciwpancerne od miejscowości Cegielnik do Górska. Stworzone tutaj warunki bytowe były tragiczne i stanowiły jeden z elementów ich eksterminacji. Głód, mróz, ciężka praca i choroby powodowały wysoką śmiertelność. Świadkowie wspominają też egzekucje i dobijanie umierających. Ewakuowano je w styczniu 1945 r. Ponad 150 kobiet, które nie miały sił maszerować w stronę środkowego Pomorza, strażnicy postanowili rozstrzelać na miejscu, ok. 30 cudem przeżyło. Spośród około 1300 kobiet które wyszło z Chorabia wyzwolenia w Koronowie doczekało 900, część niestety zmarła.

Ostatni odcinek trasy wiódł malowniczymi duktami leśnymi (uczestnikom trafiały się też po drodze grzyby) by przez Barbarkę dotrzeć na pętlę przy ul. Pawiej.

Opracował: Tadeusz Perlik.