Rozgarty – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim, w gminie Zławieś Wielka. W czasach, gdy wieś leżała na terytorium Niemiec nosiła nazwę Roße Garten (Różane Ogrody), ponieważ znajdowały się w niej różane ogrody. Obecna nazwa wsi jest spolszczeniem nazwy niemieckiej. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa toruńskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 1122 mieszkańców. Jest trzecią co do wielkości miejscowością gminy Zławieś Wielka.

W odległości 1km na północ od miejscowości Przysiek znajduje się zespół zbiorników wodnych określanych mianem Stawów Przysieckich. Historia powstania akwenów związana jest z okresem II wojny światowej, podczas  której mieszkańcy okolicznych miejscowości i Torunia rozpoczęli masową eksploatację płytko położonych pokładów torfu. Torf jako materiał opałowy był bezpłatnie pozyskiwany z pokładów przysieckich przez cały okres okupacji niemieckiej. Masowa eksploatacja spowodowała powstanie wyrobisk potorfowych o głębokości do 1,5 metra. Według przekazywanych wśród mieszkańców Torunia wiadomości torf służył nie tylko jako opał w piecach, bowiem  Niemcy wykorzystali go do umacniania płyty lotniska wojskowego (dziś: lotniska Aeroklubu Pomorskiego). Wyrobiska następnie w wyniku działania wód podskórnych zostały zasilone wodą tworząc tym samym zespół 7 zbiorników wodnych. Cała powierzchnia lustra wodnego stawów wynosi około 15ha. Ze stawów bierze swój początek Kanał Główny odwadniający pradolinę rzeki Wisły na obszarze od Torunia aż po Czarnowo. Kanał posiada około 30km długości i uchodzi do Wisły na terenie dawnej osady Kamieniec, w odległości około 1,5km w dół rzeki od dawnej przeprawy promowej Solec Kujawski – Ostromecki Przewóz. Lustra wodne stawów porośnięte są roślinnością wodną, w której przewagę uzyskała rzęsa wodna. Brzegi akwenów porośnięte są turzycą błotną i prosową, trzciną pospolitą oraz pałką wąsko i szerokolistną – tworząc w ten sposób zarośla szuwarowe. Zbiorniki wodne są często odwiedzane przez turystów oraz przez przyrodników, którzy z brzegów poszczególnych akwenów prowadzą obserwacje. Zbiorniki pełnią rolę poideł dla zwierzyny a także funkcję zbiorników przeciwpożarowych. Przez Przysiek a także obok Stawów Przysieckich przebiega turystyczny szlak rowerowy w kolorze niebieskim z Torunia do Bydgoszczy. Jego całkowita długość wynosi 57km.

Barbarka - Wzmiankowana historycznie już w 1299 jako Sancta Barbara in Bormol z racji znajdującej się tu kapliczki ku czci św. Barbary. Św. Barbara rzekomo objawiła się przy jednym z miejscowych źródeł. Do początków XIX wieku źródło nosiło nazwę Świętego Źródła. W 1340 roku jest wymieniony po raz pierwszy młyn wodny, który w 1400 roku nosił nazwę Leśnego Młyna (Waldmuehle). Cudowne źródło i związane z nim uzdrowienia ściągały rzesze pielgrzymów, które rozsławiały Barbarkę. Warto zaznaczyć, że według miejscowych przekonań woda z cudownego źródła miała leczyć kołtun, który po zanurzeniu głowy miał rzekomo odpadać. Kult św. Barbary zataczał coraz większe kręgi, dlatego biskup chełmiński Wincenty Kiełbasa swoim sumptem w 1475 wystawił nową kaplicę. Pielgrzymujący otrzymywali znaczne odpusty, z których najważniejszy wiązał się z trzecim dniem Zielonych Świątek, podczas którego organizowano wielki doroczny jarmark. Od 1517 osada wraz z młynem należała do miasta Torunia. Pod koniec XIX wieku młyn przestał istnieć. W latach 1841–1842 wybudowano kolejną kaplicę z muru pruskiego. Wewnątrz znajdowała się figura św. Barbary z I połowy XV wieku, gotycka, którą później przekazano do Muzeum Diecezjalnego w Pelplinie. Z tego czasu dowiadujemy się, że cudowne źródło nakryte było kamieniem młyńskim. Wodę ze źródła pielgrzymi nabierali przez otwór znajdujący się w kamieniu. Do połowy XIX wieku w osadzie znajdowała się siedziba Leśnictwa Barbarka a przejściowo w 1880 roku siedziba Nadleśnictwa Barbarka. W 1921 Barbarka była ponownie siedzibą leśnictwa, które obejmowało 1.049 ha obszarów leśnych i łąk. W 1932 na Barbarce prowadzono hodowlę bażantów, danieli, zajęcy, jeleni oraz saren. W 1950 roku teren Barbarki przyłączono do miasta. Dziś Barbarka to urokliwy zakątek w północnej części miasta o bogatych walorach turystycznych i przyrodniczych.

                                                                                                         Opracował: Z. Grabowski.