- Uczestnicy autobusem MZK dojechali do Obrowa, przemaszerowali i obejrzeli klasycystyczny dwór z przełomu XVIII/XIX w., w którym obecnie mieści się Urząd Gminy i podległe mu instytucje. Wokół dworu częściowo zachował się park dworski z końca XIX w. o pow. 0,7 ha.

Obrowo – wieś w wojew. kujawsko-pomorskim, siedziba gminy.

Gospodarzami Obrowa w 1 poł. XIX w. byli Hieronim Romocki i jego żona Apolonia z Dziewanowskich, córka Ignacego Dziewanowskiego z pobliskiego Kawęczyna. W trakcie pobytu w Obrowie w 1824 r. Fryderyk Chopin zobaczył tzw. okrężne, czyli zabawę ludową ze śpiewem i tańcami na zakończenie żniw.

- Następnie grupa przemaszerowała przez wieś i jej kolonie by wejść w otaczające nią lasy. Po krótkim odpoczynku uczestnicy pomaszerowali na przemian a to polnymi drogami a to przez las mijając miejscowość Sąsieczno. Grupa na chwilę zatrzymała się przy pomnikowej sośnie by dłużej odpoczywać w Stajenczynkach przy krzyżu na rozstaju dróg Wisła – Trakt Warszawski.
Stajenczynki – wieś założył Mikołaj Kowalewski herbu Dołęga ok. 1767 r., właściciel dóbr osieckich. Okoliczne tereny dawnych osad wykorzystywane były do hodowli koni na powiat lipnowski.

- W dalszej kolejności grupa przemaszerowała lasami omijając Osiek nad Wisłą by zatrzymać się na dłużej w miejscowości Łęg-Osiek na Tarasie widokowym nad Wisłą. To miejsce sobotnio-niedzielnych majówek i plenerów malarskich. Tu w latach 60-tych cumował „Wiślany Teatr” – statek parowy z Warszawy. Tutaj filmowcy realizowali sceny plenerowe do filmu „Rejs” Piwowskiego.

Łęg-Osiek – wieś „wyodrębniła” się na podmokłych łąkach w dolinie Wisły w pobliżu Traktu Królewskiego. Pierwsza wzmianka o wsi ukazała się w 1662 r. W 1731 r. Jakub Milewski i jego żona Katarzyna z Tarnowskich sprowadzili na Łęg 5 osadników luteranów. Kolejnymi właścicielami byli: Mikołaj, Albin i Łukasz Kowalewscy, herbu Dołęga. W latach 1838-49 znajdowała się tu parafia ewangelicko-augsburska. Na cmentarzu spoczywają prochy rodzin: Jabs, Wollschlaeger, Heyza, Zabel, Millke …. oraz groby ofiar polskich samosądów z pierwszych dni września 1939 r.

- Po odpoczynku uczestnicy pomaszerowali na pobliski cmentarz ewangelicko-olęderski, a po jego obejrzeniu udali się leśnymi duktami skrajem doliny Wisły podziwiając widok na rzekę i dalej leśną drogą do krzyża gdzie wg tradycji opodal (w kierunku rzeki) stał pierwszy kościół w Osieku nad Wiślanym p.w. św. Andrzeja Apostoła. Ówczesną parafię erygował w 1388 r. bp. płocki Ścibor. Ciężkie zimy i ogromne powodzie spowodowały zmianę koryta Wisły. W obliczu tych nieszczęść, przeniesiono w latach 1710-25 kościół i całą wieś Osiek w obecne miejsce i ponownie erygowano parafię w 1746 r. Kolatorem kościoła i całej parafii zostali Kowalewscy herbu Dołęga, właściciele osieckich dóbr (1732-1872).

- Dalsza trasa wiodła najpierw lasem, później polną drogą przy której znajdował się kamień z tablicą informującą że dawny średniowieczny Stary Osiek rozciągał się od Włęcza (ob. Kępy Zielonej), poprzez Łęg-Osiek, Chrapy do granicy Silna. Od XII w. do końca XVII w. chaty swe wieś usadowiła na obecnym dnie rzeki Wisły, przy Trakcie Królewskim, granicząc lądem ze Słońskiem (Ciechocinkiem). Należący wówczas do Kasztelanii Słońskiej, mieszkańcy tej ziemi – „Nadwiślańscy rycerze” bronili jej przed napadami Prusów litewskich, Krzyżaków, zachowując chrześcijańskie wartości. Ogromne powodzie pod koniec XVII w. zmieniły koryto Wisły na obecne powodując przeniesienie wsi na dzisiejszy „Nowy Osiek”.

- Ostatni odcinek trasy do Silna wiódł łąkami nad brzegiem rzeki Wisły do znajdującego się w wodzie unikalnego starego wodowskazu, dalej do położonego w lesie cmentarza topielców, zmarłych na cholerę, pomnika ofiar i grobu zamordowanego przez Niemców nauczyciela P. Hinza.  

Silno – wieś wymieniona po raz pierwszy w dokumencie księcia Władysława Opolczyka z 1391 r., Z 1562 r. pochodzi wilkierz dla wsi (zbiór praw i obowiązków mieszkańców), która została zasiedlona osadnikami olenderskimi. Pierwotnie wieś należała do starostwa bobrownickiego, a od 1662 r. do nowo utworzonego starostwa złotoryjskiego. Do końca XVIII w. kolejni starostowie podpisywali stosowne dzierżawy – emfiteuzy z kolonistami olenderskimi.
W XIX w. nastąpiła kolonizacja wsi przez Niemców. Od 1815 do 1920 r. przez wieś przebiegała granica pomiędzy zaborami: pruskim i rosyjskim.

                                                                                 Materiał opracował Tadeusz Perlik .