- Uczestnicy z Torunia autobusem PKS dojechali do Ciechocinka.

Ciechocinek jako osada wzmiankowana po raz pierwszy w 1466 r., do początku XIX w. była to własność szlachecka. W XVII i XVIII w. osiedlono tu, oraz w sąsiednim Słońsku, kolonistów - tzw. olendrów - zajmujących się warzelnictwem soli (słone źródła na terytorium należącym do kasztelani w Słońsku eksploatowano już w średniowieczu). Po I rozbiorze Polski w 1772 r. w związku z utratą wielickich i bocheńskich żup solnych, prowadzono na tym terenie intensywne poszukiwania źródeł solankowych, m.in. pod kierunkiem Stanisława Staszica. Zakład wraz z tężniami uruchomiono w 1833 r. W 1836 r. urządzono pierwsze łazienki w tzw. „austerii rządowej”, co przyjmuje się za oficjalną datę powstania uzdrowiska. W 2 poł. XIX w. następuje szybki rozwój uzdrowiska, do czego przyczynia się otwarcie linii kolejowej z Aleksandrowa Kujaw. w 1867 r. W 1916 r. Ciechocinek uzyskał prawa miejskie.

- Wycieczkę rozpoczęliśmy od zwiedzania uzdrowiska. Pierwszym obiektem był Dworzec kolejowy pobudowany na bocznym odgałęzieniu linii Kolei Warszawsko-Bydgoskiej (1867 r.). Obecny dworzec wybudowany w latach 1901-02 nie pełni już swojej funkcji – linia kolejowa została zamknięta. Kolejnym obejrzanym obiektem był budynek Teatru Letniego (1890-91), jeden z nielicznych tego typu w Europie, stylem nawiązuje do modnej wówczas architektury szwajcarskiego domu chłopskiego. Pięknie odrestaurowany dużym nakładem sił i środków od 1998 r. znowu zaprasza w swoje progi. Następnie grupa przemaszerowała w kierunku Łazienek Przyrodoleczniczych by zobaczyć słynne ciechocińskie kolorowe i bogate dywany kwiatowe – niestety jeszcze ich nie nasadzono. Dochodzimy do pomnika dr Romana Ignatowskiego przy Łazienkach nr1, następnie kierujemy się do ukwieconej figury MB Ciechocińskiej, kościoła parafialnego p.w. św. Piotra i Pawła w stylu neogotyckim z 1884 r. i pomnika upamiętniającego Romualda Traugutta. Jesteśmy w centrum, a tu Fontanna solankowa „Grzybek”, będąca obudową źródła nr 11 z 1926 r., była w trakcie remontu i zasłonięta, tak samo od wielu lat nie odbudowany dom hotelowo-restauracyjny zasłonięty planszami wystawowymi o mieście. Przechodzimy do Parku Zdrojowego, a tu budynek Pijalni wód mineralnych, Muszla koncertowa i Fontanna Jaś i Małgosia przy której robimy sobie grupowe foto. Kierujemy się w stronę Parku Tężniowego, do zegara kwiatowego – znowu niemiła niespodzianka, jest nieczynny. Podchodzimy do pomnika Stanisława Staszica, wspólna fotka i maszerujemy dalej, do zespołu tężni. Tutaj czynne kasy pobierające od turystów opłaty za spacer i możliwość naturalnej inhalacji dróg oddechowych. Przechodzimy przez Park Zdrowia i kierujemy się do Basenu solankowego – jest od kilkunastu lat nieczynny, właściwie to już ruina. Po odpoczynku i posiłku w parku pomaszerowaliśmy dalej szlakiem czerwonym wzdłuż Tężni nr2 i opuszczamy Ciechocinek.
- Dalsza część wędrówki odbywała się czerwonym szlakiem przez Wołuszewo, następnie przekroczyliśmy wał i rzeczkę graniczną Tążynę by dotrzeć do Otłoczyna.

Otłoczyn – wieś w gminie Aleksandrów Kujawski  położona nad Wisłą i jej lewobrzeżnym dopływem rzeką Tążyną. Stworzyła ją potrzeba istnienia usługowego ośrodka związanego z przeprawą przez bród  na Wiśle. Powstała na nizinie zwanej Otłoczyny. Udokumentowane istnienie osady już w II wieku p.n.e. Od 1215 r. aż do czasów rozbiorowych znajdowała się w rękach biskupów włocławskich. W 1788 r. biskup włocławski Rybiński osiedlił tam osadników holenderskich.
- Uczestnicy zwiedzili najpierw kościół poewangelicki, obecnie parafialny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, zbudowany w latach 1901-02 a następnie udali się na dawny cmentarz ewangelicki rekatolizowany po II wojnie światowej.

Grupa dalej pomaszerowała szlakiem czerwonym, było słonecznie i upalnie (temp. +22°C), stąd grupa częściej odpoczywała i nawadniała się. Przeszliśmy przez zabudowania Karczemki i Brzozy Toruńskiej by dotrzeć do przystanku MZK w Toruniu-Czerniewicach by dalej podjechać autobusem.

                                                                                 Materiał opracował Tadeusz Perlik .