Wycieczce do Parku Etnograficznego sprzyjał piękna, letnia pogoda. Uczestnicy wędrówki wymaszerowali z placu AK do ruin zamku ;Dybów" Tu zapoznani zostali  z krótką historią zamku i obejrzeli go z zewnątrz. Następnie wałem przeciwpowodziowym usypanym  w XIX w. powędrowali do fortu X (nadbrzeżnej baterii) powstałego  w okresie rozbudowy twierdzy frontowej Toruń w latach 1878 -84.

Mała Nieszawka - kolejnym obiektem na  trasie były ruiny zamku krzyżackiego z II poł. XIII w. Po zamku pozostały część murów obwodowych, obmurowania fosy, podpiwniczenia dawnych budynków zamkowych.

Wielka Nieszawka - uczestniczenie w otwarciu pierwszego w Polsce skansenu poświęconemu osadnictwu olendrskiemu.

Zwiedzający mieli okazję poznać realia życia osadników olęderskich zwiedzając trzy zagrody. Pewnym zaskoczeniem dla zwiedzających było to, że wspomniane zagrody były zamieszkane. Pełne ręce roboty mieli pracownicy muzeum, którzy opowiadali historię związaną  z powstaniem tego miejsca, oraz jaką rolę pełniły poszczególne pomieszczenia budynków. W parku znajdują  się trzy zagrody składające się z sześciu zabytkowych budynków mieszkalnych i gospodarskich. Przeniesione zostały z terenu Dolnej Wisły i pochodzą  z XVIII i XIX w. Na powierzchni ponad 5 ha, zrekonstruowany został fragment wsi tak zwanej rzędówki bagiennej. Pozostałością po olędrach w Wielkiej Nieszawce jest cmentarz z pocz. XIX w. w włączony obręb parku do niedawna niszczony, a obecnie uporządkowany. Olędrzy do tej wsi  przybyli na pocz. XVII w.

Po odpoczynku  część uczestników wędrówek pomaszerowała przez Małą Nieszawkę  do Torunia, na pętlę autobusową MZK. Druga grupa  po drodze  w Małej Nieszawce zwiedziła  drewniany kościół pw. Najświętszego  Serca Pana Jezusa z 1890r.

                                                                                 Materiał opracował Rajmund Czechowski .

 

Menonici są związani z wieloma miejscowościami leżącymi nad Wisłą takimi jak: Otorowo, Łęgnowo, Przyłubie, Cierpice, a także Małą i Wielką Nieszawką. W XVI wieku w okresie Reformacji doszło na obszarze Fryzji do rozłamu w kościele katolickim, w wyniku którego powstały osobne wspólnoty protestanckie. Jednym z  odłamów anabaptystów była wspólnota  której ojcem duchownym został eksproboszcz kościoła katolickiego Menno Simmonis, żyjący w latach 1498-1559.  Wskutek masowych prześladowań menonici musieli masowo emigrować ze swojej ojczyzny, napotykając przyjazny klimat i tolerancję religijną w ówczesnej Polsce. Przybysze zasiedlali tereny dotychczas nieprzydatne rolniczo jakimi były: podmokłe połacie łąk, nieuregulowane okolice rzek, tereny bagienne i okresowo podtapiane – jednym słowem zasiedlali nieużytki. Odpowiednia znajomość stosunków wodnych połączona z niezwykłą pilnością i pracowitością, zjednała przychylność właścicieli terenów i samego króla polskiego do cudzoziemców. Najlepszym tego przykładem były przywileje, którymi zostali obdarzeni menonici np.: zwolnieniami od służby wojskowej, wolnością osobistą, zwolnieniami od świadczeń w  naturze i w obowiązku. Menonici przez ponad 2 wieki utrzymywali swoją odrębność m.in. chrzcili tylko dorosłych a nie dzieci, ponosili odpowiedzialność grupową, odmawiali piastowania publicznych urzędów i funkcji a także nie składali przysięgi. W pasie osadniczym ciągnącym się wzdłuż obu brzegów Wisły: od Nowego przez Bydgoszcz i Toruń, aż po Włocławek, założyli wiele kolonii i wsi, wnosząc do kultury polskiej wiele swoich zwyczajów. W pasie osadnictwa niderlandzkiego nad Wisłą zostały założone takie miejscowości jak: Sosnówka, Kokocko, Sztynwag, Nieszawka, Otorowo, Cierpice, Zakurzewo, Wielki Wełcz, Kolno, Gogolin, Brzoza (Toruńska) i wiele innych. To właśnie menonici uregulowali Wisłę budując wały przeciwpowodziowe, kanały odwadniające, śluzy i jazy, mosty i groble, wiatraki i zbory protestanckie. Jako jeden z pierwszych, który użył określenia „menonici” w stosunku do wspólnoty  Mennona był Jan Łaski.

                                                                                                          opracował  Henryk Miłoszewski.