-Silno po raz pierwszy wymienione zostało w dokumencie księcia Władysława Opolczyka z 1391 roku, w którym zastawił wielkiemu mistrzowi Konradowi von Wallenrodemu Złotorię i pięć innych wsi (w tym Silino) w ziemi dobrzyńskiej, w zamian za pożyczkę pieniężną.
Z 1562 roku pochodzi wilkierz dla wsi (t.j. zbiór praw i obowiązków mieszkańców), w której osiedlono osadników olenderskich (mennonitów). Pierwotnie wieś należała do starostwa bobrownickiego, a od 1662 roku do nowo utworzonego starostwa złotoryjskiego. W 1631 roku Silno oraz Gumowo należały do Tomasza Duplessis, na zasadzie dzierżawy od starostwa bobrownickiego. Do końca XVIII wieku kolejni starostowie podpisywali stosowne kontrakty dzierżawne z kolonistami olenderskimi. W XIX wieku nastąpiła kolonizacja wsi przez Niemców. Od 1815 do 1920 roku przez wieś przebiegała granica pomiędzy zaborami: pruskim i rosyjskim. Nad Wisłą jest usytuowany dawny budynek pruskiej straży granicznej i rzecznej komory celnej z przełomu XIX i XX wieku, która funkcjonowała do 1920 roku. To właśnie z tego miejsca mamy podane dokładne dane dotyczące żeglugi wiślanej z XIX wieku (m.in. ilości spławianego drewna i zboża oraz przepływających berlinek). Przy brzegu wiślanym, unikalny wodowskaz poziomu wody z XIX wieku. W sąsiedztwie komory celnej można znaleźć żeliwny słupek z orłem i datą roczną 1928.

 Grabowiec - Miejscowość powstała w XVI w. dzięki osadnictwu olęderskiemu. Później była zasiedlona przez ludność niemiecką wyznania ewangelickiego. W okresie międzywojennym znajdowała się tutaj parafia ewangelicka, posiadająca wzniesiony w roku 1922 kościół pod wezwanie Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przed rokiem 1945 do parafii należało ponad 1000 wiernych, zamieszkujących w miejscowościach Grabowiec, Kopanino i Silno, która znajdowała się w strukturach superintendentury (diecezji) toruńskiej Ewangelickiego Kościoła Unijnego. Po II wojnie światowej i opuszczeniu tych terenów przez ludność ewangelicką kościół przejął na potrzeby kultu katolickiego i pierwszą mszę odprawił 29 marca 1948 ks. Stanisław Paluszyński i nadał mu wezwanie Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1967 bp Bernard Czapliński zmienił wezwanie świątyni na obecne tj. pw. Chrystusa Króla. 12 października 1969 biskup ten dokonał konsekracji ołtarza. . Dzięki zaangażowaniu w prace remontowe i konserwatorskie ks, kan. M. Wróblewskiego na ścianach prezbiterium zostały odkryte piękne malowidła, które wcześniej otaczały pierwszy nieistniejący dziś ołtarz. Odkryte polichromie są charakterystyczne dla ornamentyki kościołów wyznania ewangelickiego. Bardzo skromne, zazwyczaj z motywami roślinnymi i figur geometrycznych. Ich najbardziej interesujące elementy to wykonane na bocznych filarach prezbiterium przedstawienia krzyża zakończonego kotwicą.

                                                                                  

                                                                                            Opracował: Hanna Czech.