- W słoneczny poranek grupa uczestników WR przejechała PKP z Dworca Toruń Wschodni do Wrocławek. Ze stacji uczestnicy przemaszerowali drogą do Chrapic (obecnie części wsi Dubielno).

Chrapice – w 1438 r. wieś administracyjnie podlegała krzyżackiemu prokuratorowi w  Papowie. Po II pokoju toruńskim w 1466 r. wieś stanowiła własność królewską, którą wydzierżawiano.
W 1505 r. król Aleksander Jagiellończyk przekazał zamek w Papowie wraz z tzw. okręgiem papowskim biskupom chełmińskim. Dzierżawcami dóbr kościelnych najpierw była szlachta a później kanonicy katedralni z Chełmży. W 1772 r. dobra biskupie zostały sekularyzowane i przejęte przez pruską domenę królewską. W 1908 r. właścicielem majątku był Otto Blum, zaś w 1919 r. jego właścicielką była Selma Blum. W 1932 r. właścicielem majątku był Emil Fietz.

- Z pewnymi kłopotami grupa odnalazła na posesji prywatnej opuszczony dom-dawny dwór (zbudowany w końcu XIX w.) oraz znajdujący się w pobliżu wśród pól niepozorny nieczynny cmentarz ewangelicki. Dalsza trasa z Dobielska (Chrapic) wiodła szosą, obrzeżem wsi Wrocławki do Papowa Biskupiego.

Papowo Biskupie – wieś położona na brzegu Jeziora Papowskiego, niemal w centrum historycznej Ziemi Chełmińskiej. Pierwsza wzmianka o miejscowości pojawiła się w 1222 r. ( Papouo) a dotyczyła przekazania jej przez bpa płockiego Gedko biskupowi Chrystianowi. W latach 1466-1505 Królewszczyzna królów polski, a następnie darowana przez króla Aleksandra Jagiellończyka biskupom chełmińskim. W XVII w. ośrodek klucza obejmującego wsie Chrapice, Dubielno, Falęcin, Folgowo, Kończewice, Nowy Dwór Królewski, Pluskowęsy, Sarnowo, Staw, Trzebcz Królewski i Zegartowice. Własnością kościelną miejscowość przestała być w 1773 r. W latach 30-tych XX w. właścicielami majątków ziemskich w Papowie Biskupim byli m.in.: Stanisław Gościniak, Jan Koliński, Bogdan Neumann, Jan Rudnicki, Jan Sadowski oraz Władysław Waligóra.

W Papowie Biskupim urodziła się 9 grudnia 1934 r. Irena Santor (z domu Wiśniewska), ale już w następnym roku przeniosła się do Solca Kujawskiego (później do Polanicy-Zdroju).

- Zwiedzanie miejscowości uczestnicy rozpoczęli od kościoła p.w. św. Mikołaja. Zbudowany został pod koniec XIV w. W 1768 r. została dobudowana kaplica św. Huberta, którą ufundował Jakub Zalewski, właściciel Zakrzewa. W tym czasie powstała też dolna część wieży. Górna część została dobudowana w 1841 r. Kolejnym obiektem do którego udała się grupa były ruiny zamku krzyżackiego. Zamek zbudowany w latach 1280-1300 z głazów narzutowych oraz granitu jako siedziba komturów krzyżackich w latach 1287-1421, później wójta krzyżackiego. W 1454 r. z polecenie Związku Pruskiego zdobyty przez mieszczan toruńskich, którzy wzięli tu do niewoli wielkiego marszałka Zakonu oraz komturów gdańskiego i grudziądzkiego. Zamek został w 1458 r. opanowany przez Krzyżaków, następnie odbity przez wojska królewskie pod dowództwem kasztelana poznańskiego Piotra z Szamotuł i spalony. Od XVI w. ruina zamku była miejscem pozyskiwania materiałów budowlanych np. dla powstającego w Chełmży seminarium duchownego. Obecnie ruiny (zachowane zewnętrzne mury obwodowe do wysokości I piętra z piwnicami) są ogrodzone z zakazem wchodzenia na ich teren. Po odpoczynku u podnóża ruin zamku uczestnicy w drodze powrotnej zobaczyli, XIX w. dwór z parkiem, stary spichlerz i młyn parowy.  

- Kierując się drogą na Bielczyny w pierwszej kolejności grupa dotarła do Kucborka.

Kucborek  – miejscowość przez kilka wieków należała do Papowa Biskupiego, było to tak zwane wolne dobra sołtysie. W 1872 r. majątek obejmował około 175 ha powierzchni i należał do Adolpha Stoboy. W 1903 r. dzierżawca domeny królewskiej (własność skarbu państwa niemieckiego) Hugo Meyer  dysponował obszarem 201 ha. Po I wojnie światowej majątek został przejęty przez Królewską Komisję Osiedleńczą w Poznaniu. W okresie międzywojennym był to majątek ziemski należący do Okręgowego Urzędu Ziemskiego (Skarb Państwa Polskiego), dzierżawiony przez M. Andrzejewskiego. W 1924 r. Powiatowy Urząd Ziemski w Toruniu rozparcelował część majątku.
- Po zboczeniu z szosy uczestnicy obejrzeli dawny dwór z końca XIX w. (ob. prywatny). Kontynuując wędrówkę docieramy do wsi Bielczyny znanej z kultu bł. Juty von Sangerhausen.

Bielczyny – wieś, wymieniona w 1222 r. jako gród (Belz) w dokumencie księcia mazowieckiego Konrada przekazującym dobra w Ziemi Chełmińskiej biskupowi Chrystianowi. W 1251 r. gród był już własnością biskupów chełmińskich. W 1287 r. mistrz krajowy krzyżacki Meinhard von Qerfurt ustalił przebieg granic posiadłości Bielczyny. Do 1772 r. folwark Bielczyny należał do dóbr ziemskich kapituły chełmińskiej. Od sekularyzacji dóbr kościelnych do 1786 r. należał do pruskiej domeny królewskiej. Od 1786 r. był dzierżawiony przez kolejnych właścicieli majątku Głuchowo.

Miejscowość związana jest z pobytem bł. Juty von Sangerhausen żyjącej w latach 1220–60. Według pielęgnowanej tradycji, mieszkała ona w pustelni bielczyńskiej i codziennie uczestniczyła we mszy świętej w Chełmży, opiekowała się ubogimi mieszkańcami oraz pomagała chorym i opuszczonym. Atrybutem Błogosławionej Juty jest słoneczna tarcza. Legenda głosi, iż, udając się do chełmżyńskiej świątyni, skracała sobie drogę, idąc po powierzchni jeziora. Po śmierci została pochowana w katedrze chełmżyńskiej.

- W Bielczynach uczestnicy obejrzeli dworek z początku XX w. i zwiedzili sanktuarium poświęcone Błogosławionej Juty. Znajduje się ono na terenie dawnego grodziska i miejscu kaplicy z 1635 r. Obecne sanktuarium wzniesiono w 1984 r. rozbudowując wcześniejszą, zniszczoną podczas okupacji, kapliczkę z 1937 r. która mieści się w jego wnętrzu. Na terenie sanktuarium, od strony jeziora ustawiona jest grupa figur, wśród których warto zobaczyć bł. Jutę i postacie, które wywarły największy wpływ na jej życie. Są to: św. Elżbieta z Turyngii, św. Dominik, św. Franciszek i biskup chełmiński Heidenryk.

- Po odpoczynku nad jeziorem Głuchowskim grupa z Bielczyn udała się najkrótszą drogą do Chełmży, oglądając po drodze zabudowę miasta, w tym piękną wieżę ciśnień i figurę Ch. Chaplina. Wędrówkę zakończyliśmy na dworcu Chełmża PKP skąd pociągiem wróciliśmy do Torunia.