- Wczesnym słonecznym rankiem, autobusem MZK przejechaliśmy z Torunia do Obrowa.

Obrowo – wieś położona w wojew. kujawsko-pomorskim, miejscowość jest siedzibą gminy. Pierwsza wiadomość o wsi pochodzi z 1309 r., kiedy była własnością mieszczan toruńskich. W 1391 r. książę Władysław Opolczyk zastawił ją wielkiemu mistrzowi Konradowi von Wallenrode część ziemi dobrzyńskiej z wioskami: Gumowo, Krobia, Nowa Wieś, Obrowo, Silno i Złotoria. Rok później Opolczyk zastawił Krzyżakom całą ziemię dobrzyńską, którą król Władysław Jagiełło odzyskał w 1405 r. W 1564 r. w okresie Polski szlacheckiej większa część Obrowa znajdowała się w rękach Mikołaja Działyńskiego. W 1633 r. bracia Łubieńscy, biskup płocki Stanisław i biskup kujawski Maciej, uzgodnili pomiędzy sobą granice diecezji. Ustalili, że parafia w Ciechocinie, Dobrzejewicach, Nowogródku i Złotorii będą należały do diecezji kujawskiej, a parafie w Łążynie, Obrowie i Osieku nad Wisłą do diecezji płockiej. Regulacja granic diecezji została zatwierdzona bullą przez papieża Urbana VIII w 1639 r. Około 1673 r. właścicielem wsi był Szymon Tarnowski, herbu Rola. Do połowy XVIII w. wieś należała do Nałęczów - najpierw w 1708 r. Jana, a następnie Kazimierza. Około połowy XVIII w. drogą koligacji rodzinnych majątek przeszedł do Romockich. W 1761 r. dziedzicem Obrowa był Jan Romocki, po którego śmierci w 1808 r. majątek odziedziczył syn, Hieronim. Romoccy oprócz Obrowa posiadali Zębówiec, Bartoszewo, Mniszek oraz Skrzypkowo. Od 1844 r. majątek obrowski dziedziczył Ignacy Romocki, syn Hieronima. W latach 1866–80 z Osieka nad Wisłą przeniesiono do Obrowa siedzibę gminy. W tym czasie majątek znajdował się w rękach rodziny Ramlau, a następnie Rudowskich. Po 1896 r. miejscowość stanowiła własność Romana Góreckiego, który w 1898 r. przebudował dwór. Po śmierci Romana Góreckiego właścicielem został jego syn, Marian. We wrześniu 1939 r., wraz z innymi przedstawicielami ziemiaństwa dobrzyńskiego, został aresztowany przez Niemców i wywieziony w okolice Królewca. Na przełomie lat 1939 i 1940 zginął, prawdopodobnie, zamordowany przez hitlerowców.

- Wycieczkę rozpoczęliśmy od obejrzenia klasycystycznego dworu – Siedziby Gminy. Podczas pobytu wakacyjnego w Szafarni w 1824 r. młody Fryderyk Chopin, wziął udział w „okrężnym” (ówczesnych dożynkach). Na pamiątkę tego wydarzenia ufundowana została pamiątkowa tablica, którą umieszczono na elewacji frontowej dworu.

- Dalsza część trasy wiodła najpierw przez wieś, dalej przez osadę leśną obok zabudowań leśniczówki, drogą leśną obrzeżami Kawęczyna i Smogorzewic do Osieka nad Wisłą.

Osiek nad Wisłą – wieś w położona w Kotlinie Toruńskiej, w wojew. kujawsko-pomorskim, w gminie Obrowo. Początkowo osada nosiła nazwę Osieczek, następnie Osiek nad Wisłą dla odróżnienia od innych miejscowości o tej samej popularnej wówczas nazwie. Pierwotnie terminem Osiek określano warownię leśną z nagromadzonych i pospajanych pni drzewnych.

Miejscowość została wymieniona po raz pierwszy w 1388 r., kiedy to biskup płocki Ścibor dokonał erekcji tutejszej parafii. W poł. XVI w. wieś była własnością szlachecką Mikołaja i Pawła Nałęczów. Pod koniec XVI w. należała do J. Łążyńskiego, S. Łosia i W. Nałęcza. W 1729 r. dziedzicami majątku osieckiego byli Albin i Andrzej Kowalewscy, a w 1746 r. należała do Mikołaja Kowalewskiego. W dniach 16–20 lipca 1831 r. Osiek był widownią przeprawy przez Wisłę armii rosyjskiej pod wodzą feldmarszałka Iwana Paskiewicza. Zostały wtedy zbudowane 3 mosty na rzece, po których przeszło wojsko liczące ponad 50 000 żołnierzy i ponad 300 dział. Mieszkańcy Osieka brali udział w powstaniu styczniowym w 1863 r. pod dowództwem ówczesnych dziedziców Kowalewskich. Wskutek represji popowstaniowych władze zaboru rosyjskiego zlikwidowały Urząd Gminy w Osieku, przenosząc siedzibę władz do Obrowa.

W Osieku znajduje się kościół parafialny p.w. Najświętszego Serca Jezusa zbudowany w latach 1927-30, w miejscu poprzedniego wzniesionego z drewna na początku XVIII w., obok kościoła dzwonnica z 1930 r. Na cmentarzu przykościelnym stoi żeliwny krzyż z inskrypcją, poświęcony dobrodziejom kościoła osieckiego – Kowalewskim. Ponadto kilka zabytkowych chat z poł. XIX w. o konstrukcji zrębowej lub sumikowo–łątkowej.

- Po przemaszerowaniu przez wieś udaliśmy się nad Jezioro Osieckie gdzie na plaży uczestnicy mieli zaplanowany 1 godz. odpoczynek i kąpiel. Wypoczęci pomaszerowaliśmy na przystanek MZK w Dzikowie z którego powróciliśmy do Torunia.