Uczestnicy dojechali na przystanek MZK w Obrowie, gdzie po wysłuchaniu informacji n/t bezpiecznego poruszania się w grupie oraz wiadomości na tematy organizacyjne wyruszyła na trasę.

Obrowo – pierwsza wiadomość o wsi Obrowo pochodzi z 1309 r. W tym czasie była ona własnością mieszczan toruńskich. W 1392 r. książę Władysław Opolczyk zastawił Krzyżakom całą ziemię dobrzyńską, którą król Władysław Jagiełło odzyskał dopiero w 1405 r.

W 1564 r. w okresie Polski szlacheckiej większa część Obrowa znajdowała się w rękach Mikołaja Działyńskiego. W 1633 r. bracia Łubieńscy, biskup płocki Stanisław i biskup kujawski Maciej, uzgodnili pomiędzy sobą granice diecezji. Ustalili, że parafie w Ciechocinie, Dobrzejewicach, Nowogródku i Złotorii będą należały do diecezji kujawskiej, a parafie w Łążynie, Obrowie i Osieku nad Wisłą do diecezji płockiej. Regulacja granic diecezji została zatwierdzona bullą przez papieża Urbana VIII w 1639 r. Około 1673 r. właścicielem wsi był Szymon Tarnowski, herbu Rola.

Do połowy XVIII w. wieś należała do rodziny Nałęczów – najpierw w 1708 r. do Jana, a następnie do Kazimierza. Około połowy XVIII w. drogą koligacji rodzinnych majątek przeszedł do rodziny Romockich. W 1761 r. dziedzicem Obrowa był Jan Romocki, po którego śmierci w 1808 r. majątek odziedziczył syn, Hieronim. Romoccy oprócz Obrowa posiadali Zębówiec, Bartoszewo, Mniszek oraz Skrzypkowo. W 1844 r. majątek obrowski odziedziczył Ignacy Romocki, syn Hieronima.

W latach 1866–80 z Osieka nad Wisłą przeniesiono do Obrowa siedzibę gminy. W tym czasie majątek znajdował się w rękach rodziny Ramlau, a następnie Rudowskich. Po 1896 r. miejscowość stanowiła własność Romana Góreckiego, który w 1898 r. przebudował dwór. W 1929 r. majątek obejmował łącznie 1087 ha powierzchni. Po śmierci Romana Góreckiego właścicielem został jego syn, Marian, który we wrześniu 1939 r., wraz z innymi przedstawicielami ziemiaństwa dobrzyńskiego, został aresztowany przez Niemców i wywieziony w okolice Królewca. Na przełomie lat 1939 i 1940 zginął, prawdopodobnie zamordowany przez hitlerowców. W dawnej siedzibie ziemiańskiej znajduje się obecnie Urząd Gminy Obrowo.

– W pierwszej kolejności uczestnicy udali się do klasycystycznego dworu pamiętającego Fryderyka Chopina. Dwór został zbudowany na przeł. XVIII i XIX w. w parku o pow. 0,7 ha i potem trochę przebudowany w 1898 r. Od 2004 r. wisi na nim kamienna płyta, poświęcona pobytowi kompozytora w Obrowie. Gospodarzami Obrowa w 1 poł. XIX w. byli Hieronim Romocki i jego żona Apolonia z Dziewanowskich, córka Ignacego Dziewianowskiego z pobliskiego Kawęczyna. W trakcie pobytu Frycka w Obrowie w 1824 r. zobaczył tzw. okrężne, czyli zabawę ludową ze śpiewem i tańcami na zakończenie żniw. Zetknął się z wiejską muzyką w innym wydaniu niż w Szafarni, dworach i karczmach.

– Kolejnym etapem wędrówki był przemarsz przez Kol. Obrowo i duktami leśnymi przez Lipowo,

Sąsieczno – osadę powstałą w XVIII w. z inicjatywy właścicieli Osieka nad Wisłą. Powstała tutaj wówczas typowa leśna kolonia przemysłowa, gdzie ludność po wykarczowaniu terenu trudniła się także uprawą roli.

Stajenczynki – wioskę pochodzącą z XVIII w. Etymologia nazwy osady najprawdopodobniej pochodzi od hodowanych tutaj koni dla potrzeb całego klucza osieckiego majątku Zielińskich. Zmieniała się jedynie pisownia ze Stajęczyn lub Stajęczynek, jeszcze do początku XX w., na Stajenczynki.

Łęg-Osiek – wieś „wyodrębniła” się na podmokłych łąkach w dolinie Wisły w pobliżu Traktu Królewskiego. Pierwsza wzmianka o wsi zamieszczona jest w wykazie dóbr królewskich z 1662 r.
z którego dowiadujemy się, iż Łęg po potopie szwedzkim został splądrowany. Inne nazwy miejscowości to Lengden (niem.) i Holendry Królewskie.
W 1731 r. Jakub Milewski i jego żona Katarzyna z Tarnowskich sprowadzili na Łęg 5 osadników luteranów. Kolejnymi właścicielami byli: Mikołaj, Albin i Łukasz Kowalewscy, herbu Dołęga.
Zawierali oni z olędrami znad Wisły, kontrakty na wieloletnią dzierżawę ziemi.

Podczas powstania listopadowego w lipcu 1831 r. w Łęgu stacjonowały wojska rosyjskie przeprawiające się przez Wisłę. W budynku szkoły ewangelickiej stacjonował generał Pahlen, szkoła ta funkcjonowała do 1945 r.

W latach 1838-49 znajdowała się tu parafia ewangelicko-augsburska, którą administrował od 1847 r. pastor Wilhelm Aleksander Tetzner (syn Jerzego – pastora i nauczyciela na pensji Chopinów w Warszawie). Tu również swoje gospodarstwo posiadał ewangelicki superintendent płocki Karol Börner.  Na cmentarzu spoczywają prochy rodzin: Jabs, Wollschlaeger, Heyza, Zabel, Millke …. oraz groby ofiar polskich samosądów z pierwszych dni września 1939 r.

- Po dotarciu do Jeziora Osieckiego, chętni zażywali kąpieli a reszta odpoczywała na plaży. Grupa lodami też uczciła imieniny Hani (Czech). Po wywczasach nad wodą uczestnicy przemaszerowali do Osieka, skąd przez Obrowo powrócili do Torunia

                                                                                        Opracował: Tadeusz Perlik.