- Uczestnicy WR zebrali się przy Szpitalu Dziecięcym na toruńskim osiedlu „Na Skarpie”.

Osiedle Na Skarpie - osiedle w Toruniu sąsiadujące z Rubinkowem, Bielawami oraz Kaszczorkiem.

Położone jest na malowniczej skarpie wiślanej we wschodniej części Torunia. Tworzy, wraz z osiedlem Rubinkowo, największe skupisko ludności we wschodniej części miasta (razem około 80 tys. mieszkańców – Na Skarpie mieszka ok. 21 tys. mieszkańców).

Osiedle Na Skarpie zostało zaprojektowane przez zespół Biura Projektowo-Badawczego Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt – Toruń” (generalnym projektantem był arch. Adam Kołodziej). Budownictwo zarówno mieszkaniowe jak i towarzyszące wykonał Kombinat Budowlany w Toruniu w systemie wielopłytowym oraz tradycyjnym

Budowę osiedla rozpoczęto pod koniec lat 70. XX w., a w 1981 r. powołano do życia Spółdzielnię Mieszkaniową „Na Skarpie”. Pierwsze budynki mieszkalne wzniesiono przy ulicy Suleckiego, a ostatnie dwa wieżowce tej dzielnicy powstały przy ul. Konstytucji 3 Maja na początku lat 90. Osiedle podzielono na osiem sektorów: Jacek, Bożena I, Bożena II, Bożena III, Maciej, Regina, Anna i Karolina. Zabudowę dzielnicy Na Skarpie stanowią wyłącznie wielorodzinne bloki cztero-, dziesięcio- i jedenastopiętrowe oraz jeden czternastopiętrowy wieżowiec (132 budynki w tym 43 wieżowce). Na terenie osiedla znajduje się 5 Zespołów Szkolnych (w tym 2 LO), 3 kościoły/parafie (p.w. św. Maksymiliana Marii Kolbe, p.w. NMP Częstochowskiej – paulinów, p.w. bł. Marii Karłowskiej), 5 przedszoli-żłobków, 5 dużych pawilonów handlowych, targowisko „Maciej” (120 pawilonów) oraz przychodnie zdrowia i park osiedlowy. Wszystko to na 95 hektarach, z którego obszar zieleni zajmuje 45,1 ha. W 1988 r. przy ul. Konstytucji 3 Maja otwarto nowoczesny Wojew. Szpital Dziecięcy, a w 2011 r. Regionalne Centrum Stomatologii.

- Z osiedla uczestnicy pomaszerowali Lasami Bielawskimi do Kaszczorka i dalej przez Użytek ekologiczny „Dąbrowa w Kaszczorku” (ustanowiony w 2006 r.).

Dąbrowa w Kaszczorku obejmuje zadrzewiony fragment stoku wydmy śródlądowej (o powierzchni 0,47 ha) pomiędzy ul. Szczęśliwą, Światowida i Dożynkową. Porośnięty jest on kilkudziesięcioma dębami, które charakteryzuję się niewysokimi pniami i nisko osadzoną, malowniczą, szeroką koroną. Mają one niewielka wartość jako surowiec drzewny, ale przedstawiają duże walory przyrodnicze i plastyczne. Najgrubsze mają po 400 cm obwodu. Poza dębami rosną tutaj także: sosny pospolite (Pinus sylvestris), klony zwyczajne (Acer platanoides), jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), czeremchy zwyczajne (Padus avium), drzewkowate egzemplarze szakłaku pospolitego (Rhamnus catharticus), bzu czarnego (Sambucus nigra). W dość gęstym podszycie spotyka się  śliwę tarninę (Prunus spinosa),  czeremchę zwyczajną i późną , berberys zwyczajny (Berberis vulgaris), różę dziką (Rosa canina) i porzeczkę czerwoną (Ribes rubrum).

- Po przejściu Dąbrowy grupa przemaszerowała ulicami Kaszczorku i mostem przez Drwęcę do Złotorii a następnie do ruin zamku i ujścia rzeki Drwęcy do Wisły.
Po wysłuchaniu informacji n/t ruin zamku w Złotorii uczestnicy udali się na drugi etap wędrówki którym było przejście rez. przyrody Rzeki Drwęcy. Wędrówka kontynuowana była brzegiem rzeki,  przez zabytkowy drewniany most z 1893 r. (obecnie kładkę) do miejsca zwanego Białe Góry. Tutaj nad Drwęcą, na obozowisku dla kajakarzy grupa zatrzymała się na pierwszy postój. Drwęca jest rzeką o długości 249 km i powierzchni  dorzecza 5.536 km2.  Wypływa ze Wzgórz Dylewskich, 2 km na południe od miejscowości Drwęck w województwie warmińsko-mazurskim, a kończy swój bieg wpadając do Wisły w Złotorii koło Torunia.

Rezerwat „Rzeka Drwęca” – Drwęca jest typową rzeką pojezierną, na całej długości stanowi rezerwat wodny, utworzony w celu ochrony środowiska wodnego i bytujących w nim ryb, a w szczególności dla ochrony środowiska pstrąga, łososia, troci, minoga rzecznego, głowacza i certy. Został on powołany w 1961 r. i swoim zasięgiem obejmuje rzekę Drwęcę wraz z niektórymi odcinkami ich dopływów. Jest to najdłuższy rezerwat ichtiologiczny w Polsce. Rezerwat zajmuje powierzchnię 1822,49 ha, leży w województwie warmińsko-mazurskim a 477,62 ha w województwie kujawsko-pomorskim (powiaty: brodnicki, golubsko-dobrzyński, rypiński i toruński oraz miasto Toruń). Ekosystem rzeki stwarza dogodne warunki do występowania licznych gatunków ptactwa wodno-błotnego. Na szczególną uwagę zasługuje Bagienna Dolina Drwęcy, uznana za ostoję ptactwa o randze europejskiej, zlokalizowana pomiędzy Brodnicą a Nowym Miastem Lubawskim. Jednakże, okolice rzeki również zamieszkiwane są przez różnorodne i chronione gatunki zwierząt. Spotkać tu możemy: bobra europejskiego, wydrę, łosia, sarnę, jelenia, popielicę, zająca szaraka, rzęsorka rzeczka, smużkę leśną, ryjówkę aksamitną, ryjówkę malutką oraz nietoperze takie jak: borowiec wielki, gacek brunatny, karlik większy i nocek rudy. Występują tu również populacje następujących płazów i gadów: kumak nizinny, traszka grzebieniasta, ropucha szara, grzebiuszka ziemna, ropucha paskówka, ropucha zielona, traszka zwyczajna, żaba moczarowa, żaba śmieszka, żaba wodna.
- Po posiłku i wysłuchaniu informacji o rez. Rzeki Drwęcy uczestnicy udali się w dalszą drogę. Idąc brzegiem rzeki dotarli do miejsca zwanego Kunort.
Kunort – to historyczna nazwa udokumentowana w źródłach pisanych. To obszar, w którym znajdowało się pradziejowe cmentarzysko ciałopalne ludności kultury łużyckiej. W latach 30-tych XX w. teren ten był własnością Franciszka Wilmanowicza. Dzięki badaniom mgr Jacka Delekty (1906-40), archeologa z Działu Przedhistorycznego Muzeum Miejskiego w Toruniu, przeprowadzonym w końcu 1934 r., udało się odkryć 38 grobów popielnicowych, datowanych na młodszą fazę epoki brązu (XI-IX w. p.n.e.). Artefakty z tego stanowiska archeologicznego są przechowywane w zbiorach Muzeum Okręgowego w Toruniu. 

- W dalszym ciągu grupa kontynuuje marsz brzegiem rzeki Drwęca, mija obszar nieczynnych żwirowisk i na chwilę zatrzymuje się na zakolu rzeki, w miejscu zwanym „Przekop”.
Przekop – to tutaj chciano zlikwidować zakole Drwęcy, prostując jej bieg by usprawnić transport rzeczny i pozyskać grunty uprawne – miało to być za czasów pruskich i w połowie lat 40 XX w.. Projektu  do końca nie sfinalizowano a teren stał się miejscem które „zagospodarowały” bobry i ptactwo wodne.
- Po dojściu do drogi, przekraczamy ją i udajemy się w ostatni etap naszej wędrówki, lasem do Lampusza. W ruinach gospodarstwa („Przy Bramce”) robimy ostatni odpoczynek a po kolejnych kilku kilometrach przy padającym przelotnym deszczyku leśną drogą dochodzimy do Szpitala Dziecięcego na osiedlu Na Skarpie.

                                                                              Opracował: Tadeusz Perlik.