Uczestnicy WR dojechali pociągiem Arrivy na przystanek PKP  Kamionki-Jezioro. Przy pięknej słonecznej pogodzie grupa pomaszerowała szlakiem niebieskim nad jez. Kamionkowskim.

Jezioro Kamionkowskie – największe jezioro na terenie gminy Łysomice. W źródłach historycznych po raz pierwszych wymienione było w 1370 roku, jako Peszke. Charakterystycznym dla jeziora jest występowanie dwóch odrębnych mis jeziornych, oddzielonych podwodnym garbem.
Jezioro jest zbiornikiem nieprzepływowym, zasilanym wodami gruntowymi. Obserwuje się bardzo duże wahania poziomu wód w jeziorze, dochodzące w poszczególnych latach nawet do 2 m.

W niewielkiej powierzchniowo zlewni całkowitej o budowie piaszczystej (obszar akumulacji wodnolodowcowej w postaci piaszczystego sandru) przeważają lasy, które ciągną się wąskim pasem wzdłuż brzegów jeziora. Jezioro Kamionkowskie wraz z otoczeniem o powierzchni 375,0 ha znajduje się w granicach obszaru chronionego krajobrazu „Obszar doliny Drwęcy”.

Dane ogólne jeziora: powierzchnia 71,4 ha, max. głębokość 15 m, długość jeziora 2250 m, szerokość jeziora 530 m.
- Po dotarciu na drugi koniec jeziora w małej wsi Nowy Dwór, uczestnicy obejrzeli pozostałości niemieckich umocnień z 1945 r. tj. schron bierny piechoty. W planach naczelnego dowództwa Wehrmachtu umocnienia te miały być punktami oporu przed nacierającą Armią Czerwoną. Tworzyły one tzw. przedmoście golubskie i cięciwę Wisły.

Schron bierny piechoty - Regelbau 668 czyli „standaryzowany schron” typu 668 został zaprojektowany około 1942 r.  jako rozwinięcie typu 501, stosowanego już na Wale Zachodnim od 1939 r. Był też nazywany prostym schronem dla drużyny („einfacher Gruppenunterstand”) liczącej 9 żołnierzy i dowodzącego nią podoficera. Budowle takie zastosowano masowo przy fortyfikowa-niu Wału Atlantyckiego od 1942 r. a następnie w fortyfikacjach wschodnich w 1944 r., przeważnie w nieco zmniejszonej wersji (Kleinstunterstand). Były to typowe schrony bierne o wymiarach 7 m (szerokość), 7,7 m (głębokość), 4,4 m (wysokość). Grubość ścian zewnętrznych wynosiła 1,5 m, wewnętrznych 0,8 m.

Najwięcej powstało jednak tzw. „tobruków”, czyli żelbetonowych schronów typu Ringstand 58c. Były one przygotowane dla jednego lub dwóch żołnierzy, którzy mogli prowadzić ostrzał we wszystkich kierunkach z broni maszynowej oraz przeciwpancernej.  Jeden w Nowym Dworze został odkopany i znajduje się w pobliżu na dnie żwirowni. 

- Droga powrotna wiodła drugim brzegiem jez. Kamionkowskiego w dużej mierze ścieżką edukacyjną aż do ośrodka wypoczynkowego w Kamionkach w którym grupa zrobiła sobie odpoczynek (był czas na posiłek i potwierdzenie punktów na OTP).

- Końcowy odcinek trasy WR wiódł szlakiem niebieskim do Gronowa „zahaczając” o mauzoleum Wolffów. W samym Gronowie grupa zwiedziła kościół św. Mikołaja i zespół pałacowo-parkowy.

Gronowo – ciekawostki krajoznawcze:
- zabytkowy kościół gotycki p.w. św. Mikołaja pochodzący z 1 poł. XIV w.,

- secesyjny pałac wzniesiony przez rodzinę Wolffów w 1918 r., z trójkątnym podjazdem,

- park krajobrazowy z przełomu XIX/XX w. z 23 gatunkami drzew (magnolia, klon srebrzysty),
- grodzisko średniowieczne, owalne czynne w IX-XIV w.,
- mocno zniszczony cmentarz ewangelicki z XIX w.,
- cmentarz rodowy z okrągła kaplicą-mauzoleum rodziny Wolffów z 1860 r., usytuowane w lesie przy szlaku niebieskim.
- dawny cmentarz katolicki z końca XIX w.

                                                                              Opracował: Tadeusz Perlik.