- Autobusem PKS wczesnym rankiem uczestnicy dotarli do podtoruńskiej wsi Suchatówki.

Suchatówka to niewielka miejscowość położona w pobliżu Jeziora Nowe, na skraju Puszczy Bydgoskiej. W 1873 r. przez wieś została przeprowadzona linia kolejowa z Torunia (Głównego) do Inowrocławia. W końcu XIX w. ze względu na narodowość była podzielona na Suchatówkę Niemiecką, którą zamieszkiwało 289 mieszkańców oraz Suchatówkę Polską (także: Suchatowska Osada)  z 114 mieszkańcami. Historia wsi w okresie II wojny światowej związana jest głównie ze znajdującymi się na jej terenie betonowymi pozostałościami budowli militarnych w postaci trzech obiektów tzn. dwóch schronów typu Ringstand 58c oraz jednego Regelbau 668. Miejscowe schrony wchodzące w skład pierścienia zewnętrznego Twierdzy Toruń zostały wybudowane w 1944 r. Położone po wschodniej stronie linii kolejowej w połączeniu z umocnieniami polowymi biegnącymi wzdłuż linii jeziora Nowego i jeziora Starego broniły rubieży toruńskiej twierdzy. Do momentu ich opuszczenia przez wycofujące się wojska niemieckie nie zostały ukończone a wykonane konstrukcje nie miały okazji sprawdzenia się w boju. Przed laty znany i ceniony ośrodek wypoczynku dla mieszkańców Torunia. Wieś liczy około 500 mieszkańców.

- Ze wsi Suchatówka uczestnicy udali się czerwonym szlakiem we mgle, w kierunku Jez. Nowego gdzie w miejscu biwakowym zatrzymaliśmy się na krótki postój.

Jezioro Nowe ma powierzchnię około 29 ha i średnią głębokość 3 m. Otaczają go dookoła lasy Puszczy Bydgoskiej. Powstanie jego związane było z Jeziorem Starym, które było jedynym odbiornikiem wód Niziny Gniewkowskiej. Woda przedostawała się z niego do Wisły drogą podziemną, występując na powierzchnię ziemi w okolicy Cierpic. Stosunkowo chłonne dno jeziora stopniowo uległo zamuleniu, czego skutkiem były wylewy wody. Aby temu zapobiec, w 2 połowie XVIII w. wykonano kanał łączący Jezioro Stare z piaszczystą kotliną międzywydmową. Dno kotliny, położone jest znacznie niżej od zwierciadła Jeziora Starego i posiadało chłonną warstwę żwirową.

Z biegiem czasu chłonność kotliny zmalała a dno kotliny ulegało zalaniu przekształcając je z czasem w jezioro, zwane Jeziorem Nowym. Nie uchroniło to jednak przed dalszymi powodziami. Straty materialne w rolnictwie, leśnictwie i gospodarce komunalnej Gniewkowa i najbliższej okolicy, spowodowane przez powodzie w latach 1960-61 oraz w latach 1966- 68 wymusiły dalsze działania związane z odwodnieniem terenu. Projekt odwodnienia Obniżenia Gniewkowskiego, został zrealizowany w latach 1969-70 poprzez: wykopanie rowu odwadniającego, przeprowadzonego przez wydmy gniewkowskie oraz zapewnienie grawitacyjnego spływu nadmiaru wód za pośrednictwem Strugi Zielonej do Wisły. Przekopany kanał miał za zadanie odprowadzać nadmiar wody z jeziora Nowego do Strugi Zielonej.

- Po wypiciu porannej kawy grupa udała się brzegiem jeziora (szlakiem czerwonym) a następnie wzdłuż kanału łączącego jeziora: Nowe i Stare.

Kanał zwany Kanałem Fryderyka wykopany w 2 połowie XVIII w. (za czasów Fryderyka Wielkiego) przebiega wśród lasu na długości 1,8 km, w bardzo głębokich przekopach dochodzących do 18 m głębokości i obecnie łączy jeziora Stare i Nowe. Miał za zadanie odwodnienie Niziny Gniewkowskiej poprzez spływ wody z Jez. Starego w miejsce Jez. Nowego. W 1904 r. dokonano renowacji Kanału Fryderyka oraz utworzono pięć studni w dnie Jeziora Nowego. W 1917 r. nastąpiła pierwsza wielka powódź w Obniżeniu Gniewkowskim, która spowodowała zalanie znacznej ilości terenów rolniczych. W 1924 r. pogłębiono Kanał Fryderyka w celu polepszenia spływu wód.

- Dalsza część wędrówki przy ładnej słonecznej pogodzie wiodła duktami leśnymi i była połączona z grzybobraniem. Zanim się obejrzeliśmy dotarliśmy do zabudowań Kąkola i na stację kolejową Cierpice Kąkol z której powróciliśmy do Torunia pociągiem

 

                                                                                     Opracowała; Tadeusz Perlik.