- Liczna grupa uczestników WR spotkała się na osiedlu „Na Skarpie” przed szpitalem dziecięcym. Pogoda idealna na pieszą wędrówkę – temperatura około 0ºC, zza chmur świeci słoneczko. Po powitaniu uczestników WR i wspólnej fotce, prowadzący wycieczkę Kol. Tadeusz skierował grupę na dukty Lasu Bielawskiego.

Las Bielawski to obecnie część lasów państwowych, administrowanych przez Nadleśnictwo Dobrzejewice. Na tym terenie w okresie XVII w. znajdowały się pastwiska miasta Torunia. Około połowy XVIII w. został założony miejski folwark, który w 1792 r. dzierżawiony był przez Carla Untermanna. W 1872 r. majątek Bielawy nabył Stanisław Hebanowski za 64.000 talarów i posiadał go do 1879 r. Na przełomie wieków właścicielem był Christian Sand, mający w posiadaniu również karczmę bielawską, z której czerpał dochody. Ostatnią właścicielką majątku od 1921 r. była księżna Maria Sułkowska. W 1922 r. majątek Bielawy obejmował 252 ha powierzchni, z której 164 ha obejmowały tereny leśne. W cieniu  wielkiego pawilonu handlowego „Leroy Merlin” usytuowany jest dawny dwór majątku Bielawy. Budynek powstał w 2 połowie XIX w., później go przebudowano. Zachował się ceglany schodkowy szczyt w elewacji wejściowej. Park powstał w końcu XVIII w., zajmuje około 4,5 ha powierzchnię (informacja wg H. Miłoszewskiego).

- Maszerując skrajem skarpy Wiślanej grupa dotarła do leśnej przecinki (po przeprowadzeniu gazociągu) którą zeszła ze skarpy i dotarła do Kaszczorku. Następnie przekroczyła rzekę Drwęcę starym drewnianym mostem (zbudowanym w 1893 r. o długości 54 m) i weszła do Złotorii. Po drodze mijamy neogotycki kościół p.w. św. Wojciecha z 1906 r. i mural upamiętniający I Pokój Toruński, kończący tzw. wielką wojnę z lat 1409-11 między Polską i Litwą a Krzyżakami (został zawarty 1 lutego 1411r. na Kępie Bazarowej w Toruniu, a przekazanie opieczętowanych dokumentów traktatu nastąpiło w maju 1411 r. w pobliżu zamku w Złotorii nad Drwęcą).

Maszerując wzdłuż brzegu rzeki Drwęcy dotarliśmy do ruin zamku królewskiego przy których prowadzący T. Perlik opowiedział uczestnikom o jego historii i znaczeniu.

Warownia w Złotorii znajduje się u ujścia Drwęcy do Wisły. Wzniesiona została na planie prostokąta. Składała z budynku mieszkalnego, zamkniętego murem dziedzińca i przylegającej do południowej elewacji wieży. Do dziś zachował się jedynie fragment wieży oraz fundamenty pozostałych części zamku. Zamek ten wzniesiony został mniej więcej w połowie XIV w., staraniem Kazimierza Wielkiego. Jego lokalizacja nie była przypadkowa - zbudowany u ujścia Drwęcy do Wisły, tuż przy granicy z państwem krzyżackim, pełnił rolę strażniczą. W 1374 r. zamek opanował awanturniczy książę Władysław Biały. W tym samym roku pod murami warowni stanął wnuk i następca Kazimierza Wielkiego – Kaźko Słupski. Niestety, nie dane mu było zająć tronu po swoim dziadku. Podczas szturmu na zamek, trafiony w głowę kamieniem, ciśniętym z murów, zmarł. Kolejne oblężenie twierdza przeżyła w 1379 r., kiedy to pod jej mury podeszły wojska starosty szubińskiego - Sędziwoja. W latach 1379-92 zamek należał, jako lenno, do księcia Władysława Opolczyka. Nowy senior oddał go w zastaw zakonowi krzyżackiemu. W ręce polskie warownia powróciła w 1404 r., kiedy Władysław Jagiełło odkupił ją od Krzyżaków.
Zamek zniszczono w 1409 r. podczas wojny z zakonem. Oblężenie krzyżackie trwało osiem dni, po czym został zdobyty, a następnie zniszczony. Jedna z klauzul zawartego w 1411 r. tzw. Pokoju Toruńskiego, mówiła o zwrocie przez zakon krzyżacki kosztów związanych z odbudową zamku.
Ta jednak prawdopodobnie nie nastąpiła. Twierdza straciła swe znaczenie i powoli popadła w ruinę.
- Spod ruin zamku uczestnicy pomaszerowali z powrotem do Złotorii (część podeszła do ujścia Drwęcy do Wisły) następnie nowym mostem koło skansenu MET na biwakowisku przy Drwęcy zatrzymaliśmy się na dłuższy odpoczynek. Były obchody urodzin Wiesi, potwierdzenie przebytej wędrówki oraz czas na odpoczynek i posiłek. Wypoczęci wyruszyliśmy w dalszą wędrówkę, najpierw brzegami rzek Drwęcy i Wisły a następnie drogą polną do kościoła w Kaszczorku.

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – w źródłach wzmiankowany jest po raz pierwszy w 1321 r. (choć istniał zapewne od początku XIV w., na miejscu starszego). Wzniesiony w XIV w., po spustoszeniu w czasie reformacji został odnowiony po 1587 r., powiększony o wieżę w 1698 r. Po spaleniu w 1966 r. odbudowany w 1972 r. O początkach budowy kościoła nie wiadomo wiele. Z konstrukcji budynku wynika, że obecny kościół stanowi jedynie prezbiterium dla planowanego większego założenia. Być może budowę obecnego kościoła rozpoczęli dominikanie toruńscy, którzy otrzymali wcześniejszy zespół klasztorno-kościelny po rozwiązanym zakonie begardów (biczowników) w 1320 r., którzy władali nim aż do 1819 r. Ceglany (z użyciem kamieni), halowy, orientowany, o trójbocznie zamkniętej części prezbiterialnej i kwadratowej, drewniano-szkieletowej wieży od zachodu. Wnętrze kryte stropem płaskim. Wyposażenie renesansowe i barokowe uległo spaleniu (m.in. 3 ołtarze, w tym główny, ambona oraz drewniana chrzcielnica), zachowała się jedynie gotycka figura św. Wojciecha z końca XIV w., granitowa kropielnica (ob. chrzcielnica) z XV-XVI w., barokowe figury św. Augustyna, św. Hieronima z XVIII w.

                                                                                                Opracował: Tadeusz Perlik.