- Autobusami MZK nr 10 lub 29 uczestnicy dotarli na pętlę przy ul. Szubińskiej (Glinki). Grupa przekroczyła tory kolejowe relacji Inowrocław - Toruń i drogą udała się w kierunku Małej Nieszawki. Po kilkuset metrach grupa dotarła do zabudowań Stacji Uzdatniania Wody.

Stacji Uzdatniania Wody „Mała Nieszawka” – jest największym ujęciem wody pitnej głębinowej eksploatowanym przez Toruńskie Wodociągi Sp. z o. o. Pierwsze wiercenia studni miało miejsce w 1954 r., a w 1960 r. wybudowano w pobliżu ujęcia specjalną halę w której ustawiono pierwsze urządzenia uzdatniające – wielkie odżelaziacze (pozbycie się związku żelaza z wody). Obecnie na terenie Stacji Uzdatniania Wody znajdują się 23 studnie głębinowe (od 16,7 m do 27 m głębokości). W nich umieszczono filtry siatkowe. W kolejnym etapie woda podlega uzdatnianiu w procesie filtracji ciśnieniowej i dezynfekcji podchlorynem sodu. Dzięki temu w wielkich bo wysokich na ponad 4 m filtrach piętrowych, wytracane są z niej związki żelazu i manganu. Stamtąd woda tłoczona jest do zbiornika wyrównawczego skąd trafia bezpośrednio do miejskiej sieci wodociągowej Torunia. Kompleksowa modernizacja Stacji Uzdatniania Wody w 2012 r. pochłonęła ponad 10 mln. zł. (było dofinansowanie unijne) i doprowadziła do poprawy jakości wody pitnej i sprawnej dystrybucji.

- W dalszym ciągu wędrówki grupa przekroczyła kolejne tory kolejowe, tym razem relacji Bydgoszcz – Toruń i dotarła do wsi Mała Nieszawka.

Mała Nieszawka – miejscowość wzmiankowana jest w 1230 r. jako Nissoueca, którą książę Konrad Mazowiecki przekazał Zakonowi Krzyżackiemu. W latach 1230–1422 wieś należała do komturstwa nieszawskiego, a po 1466 r. do starostwa Dybowskiego (Obszar komturstwa nieszawskiego obejmował wąski pas ziemi wzdłuż Wisły: od dzisiejszej Brzozy do ujścia Strugi Zielonej z istniejącymi osadami: Stawki, Rudak, Kozibór, Mała Nieszawka oraz Piaski.). Posiadłości krzyżackie na lewym brzegu Wisły spędzały sen z oczu kolejnym władcom Polski, dlatego przy okazji rokowań w 1414 r. w Grabowie oraz w 1416 r. w Wieluniu występowali oni o ich zwrot. Dopiero traktat pokojowy w 1422 r. zawarty nad jeziorem Mełno pomiędzy królem Władysławem Jagiełłą i wielkim mistrzem Pawłem von Russdorf doprowadził do zwrotu spornych ziem. W XVIII w. została zasiedlona przez tzw. „olendrów”.

- Przecinamy Wieś (ulicówka) i ul. Krętą a następnie polną drogą dochodzimy do wału wiślanego gdzie robimy krótki postój. Dalsza część trasy wiodła wałem aż do mostu drogowego i ul. Majdany  (mostkiem przekraczamy Małą Wisełkę) wchodzimy na Kępę Bazarową.

Kępa Bazarowa to wyspa między Wisłą a jej południową odnogą - Polską Wisłą (zwaną obecnie nie wiedzieć dlaczego Małą Wisłą), zlokalizowana dokładnie naprzeciwko historycznego centrum Torunia - średniowiecznego zespołu miejskiego. Długość wyspy wynosi 2650 m, maksymalna szerokość 438 m, powierzchnia 71 ha. Nazwa Kępa Bazarowa pojawiła się w XIII w. i pochodzi prawdopodobnie od zatrzymujących się tu w średniowieczu kupców. Przez wyspę bowiem wiódł stary i ważny szlak handlowy z Torunia na południe, który taż na lądzie rozwidlał się w kierunku Westfalii, Śląska, Małopolski i Rusi. Spacerując Bulwarem Filadelfijskim nad Wisłą bardzo dobrze widać przeciwległy zielony brzeg wyspy porośnięty lasem. Jednocześnie ten las łęgowo-topolowy stanowi ciekawy rezerwat przyrody, a położenie takiego obiektu niemal w środku miasta czyni z niego dużą atrakcję.

- Po krótkim odpoczynku przy punkcie widokowym (na panoramę Torunia) grupa pomaszerowała wzdłuż brzegu rzeki Wisły na plażę miejską (naprzeciwko ruin zamku „Dybów”) gdzie miało miejsce zakończenie 52 Rajdu „Topienia Marzanny”. Część uczestników WR uczestniczyła w jego zakończeniu – należy nadmienić że marzanna Igi Śliwińskiej wnuczki naszego Kolegi Jurka zajęła w konkursie II-gie miejsce i otrzymała nagrodę, gratulujemy.   

- Po rozegraniu konkursów i utopieniu kukły marzanny udaliśmy się na most drogowy a nim dotarliśmy do Placu Rapackiego w Toruniu gdzie zakończyliśmy dzisiejszą wędrówkę.  

                                                                                 Opracował: Tadeusz Perlik.