Uczestnicy WR udali się pociągiem PKP do stacji Wąbrzeźno. Po wysłuchaniu informacji przekazanej przez prowadzącego J. Orłowskiego i wspólnej fotce grupa pomaszerowała ze stacji kolejowej w kierunku wsi Wałycz.
Wałycz – wieś położona w wojew. kujawsko-pomorskim, w powiecie wąbrzeskim, w gminie Ryńsk. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1312 r. W 1338 r. wieś miała rozszerzone przywileje. Według dokumentu z 1414 r. Wałycz uległ zniszczeniu. Z kolei dokument z 1550 r. wymienia miejscowość jako wieś królewską, dzierżawioną przez Marcina Dulskiego. Od 1787 r.  była to własność Dietricha Stach von Golssheim, a następnie Józefy Jeżewskiej ze Zboińskich. Na początku XIX w. tutejszy majątek stał się własnością rodziny Działowskich, a od 1884 r. Gajewskich. Od 1902 r. właścicielem majątku w Wałyczu był Chełmicki, a od 1921 r. Aleksander Dąmbski. Znajduje się tu eklektyczny dwór murowany z 2 poł. XIX w. (według innych źródeł z XVIII w., rozbudowany na początku XX w., oraz otaczający go park. W skład zespołu pałacowo-parkowego wchodzą też zabudowania gospodarcze. W pałacu w latach 1871-73 przebywał Wojciech Kętrzyński. Zespół pałacowo-parkowy obecnie jest własnością Skarbu Państwa, w 1987 r. został wyremontowany. W XIX w. parku znajdują się mające ponad 100 lat drzewa należące do 15 gatunków oraz staw.

- Po obejrzeniu zza płotu dworu grupa pomaszerowali dalej szlakiem zielonym do Niedźwiedzia.
Niedźwiedź – wieś położona w wojew. kujawsko-pomorskim, w powiecie wąbrzeskim, w gminie Dębowa Łąka. Pierwsza wzmianka o wsi Niedźwiedź pochodzi z 1312 r. Wtedy biskup płocki Jan otrzymał ją od Zakonu Krzyżackiego w drodze zamiany za trzy wsie leżące w powiecie starogardzkim. W 1384 r. biskup płocki Ścibor sprzedał Zakonowi wież za 800 grzywien z prawem jej odkupu. Jeszcze w 1570 r. jako właścicieli wymienia się Zakon Krzyżacki i biskupów płockich.
W 1784 r. właścicielem Niedźwiedzia został Sebastian Złotnicki, który dwa lata później przekazał majątek swojemu synowi – Ignacemu. W 1790 r. kupuje go porucznik Jan Jerzy Blumberg z Wronia, a w 1796 r. Michał Kerckow, właściciel Blizinek. W 1804 r. nowym właścicielem Niedźwiedzia zostaje referendarz Kucharski. Kolejnym właścicielem był syn Kucharskiego – Jan Kucharski, który w 1840 r. spłacił swoje rodzeństwo i stał się pełnoprawnym właścicielem majątku. W 1869 r. zmarł i majątek przeszedł na ręce jego syna – Kazimierza. Po nim zaś w 1882 r. dobra przeszły na własność jego siostry – Zofii. W 1861 r. Zofia wyszła za mąż za Józefa Mieczkowskiego z Ciborza. W 1882 r. wspólnie zamieszkali w Niedźwiedziu. Od tej pory wieś stała się gniazdem rodowym Mieczkowskich. W Niedźwiedziu znajduje się zespół dworski z 2 poł. XIX w. z parkiem, który jeszcze 100 lat temu był parkiem w stylu francuskim oraz częściowo w stylu angielskim. Znajdowała się w nim największa prywatna kolekcja zbiorów muzealnych na Pomorzu. W latach 1939-44 część zbiorów wywieźli Niemcy‚ resztę zrabowali Rosjanie i miejscowa ludność. Dotychczasowy majątek Wacława Mieczkowskiego po zakończeniu II wojny światowej przekształcony został w Państwowe Gospodarstwo Rolne. Obecnie, niestety, dwór jest ruiną, a park nie przypomina tego sprzed wieku (teren jest zadbany a ruiny zabezpieczone).

- Oglądamy to co pozostało, czyli na bramie zachowały się tarcze herbowe rodziny Mieczkowskich herbu „Zagłoba” i Działowskich herbu „Prawdzic”. Dwór pokryto nowym dachem, stoi fasada dworu, od frontu zachowały się głowy niedźwiedzi, my spacerujemy po parku i odpoczywamy.
Dalsza część trasy w upale wiodła drogą asfaltową do Kurkocina.

Kurkocin (za II RP Kurkosin) – wieś położona w wojew. kujawsko-pomorskim, w powiecie wąbrzeskim, w gminie Dębowa Łąka. Dokument lokacyjny na prawie chełmińskim otrzymała wioska Kurkocin (Rynischdorff) w 1317 r. Wieś Kurkocin w XIV w. podlegała komturii kowalewskiej, po 1415 do golubskiej (do 1438). Od 1466 r. miejscowość Kurkocin stała się królewszczyzną w starostwie golubskim. Stało się to za sprawą tzw. „Pokoju Turyńskiego”. Duże zmiany w stosunkach właściwych i gospodarczych nastąpiły po I rozbiorze Polski. Rząd pruski dokonał kasacji dóbr kościelnych przekazując je w ręce prywatne. W 1920 r. Pomorze i Ziemia Chełmińska wróciły do macierzy, do nowo utworzonego państwa polskiego. W Kurkocinie mieszkają dwie grupy etniczne: chełminiacy oraz górale orawscy z Jabłonek i Piekielnika osiedleni w latach 1935-38 przy okazji parcelacji dużych majątków.

- Umęczeni panującym skwarem docieramy do „Winnicy Kurkocin” państwa Wicińskich położonej na skraju wsi. Oprowadzał nas członek rodziny, zwiedzanie rozpoczęliśmy od obejrzenia najwcześniejszych nasadzeń które właściciele wykonali w 2017 r. (w 2020 r. już sprzedawali produkowane przez nich czerwone wino), po nich obejrzeliśmy młodszą winnicę a na końcu mogliśmy zdegustować produkowane tu wina. Były to: wino różowe półsłodkie powstałe z odmiany Monarch z 2022 roku oraz wino białe wytrawne z odmiany Saint Pepin i Seyval Blanc z 2022 roku.  

Właściciele, zdecydowali się na nazwę dla swoich wina „Jo!", ponieważ jest to słowo znane i powszechnie używane w naszym regionie, często jego używanie zaskakuje osoby z innych części Polski, a przy tym oznacza przyzwolenie na coś, jest odpowiednikiem słowa „Tak".

- Po degustacji i odpoczynku w winnicy uczestnicy pomaszerowali na ostatni odcinek trasy, który wiódł przez wieś drogą asfaltową do Wielkiego Pułkowa. Był to intensywny przemarsz w pełnym słońcu, „asfaltówką” do Wlk. Pułkowa na przystanek PKS by zdążyć na autobus do Torunia.