- Grupa uczestników WR spotkała się na pętli tramwajowej MZK przy ul. Heweliusza, gdzie dotrzeć można jedynie tramwajami nr 3 i nr 6 (trasa tramwaju nr 6 to obecnie najdłuższa linia w Toruniu licząca 13,75 km). Nie dochodzi tu na razie żadna ulica, króluje jedynie piasek. Po wspólnej fotce turyści udali się na trasę która wiodła laskiem, ulicą Ugory i drogą „Kon-Tiki” idącą przez Las Łysomicki. Po dotarciu do zielonego szlaku turystycznego posuwaliśmy się nim wzdłuż Strugi Łysomickiej przez las. Dla wytrwałych poszukiwaczy była nagroda w postaci uzbieranych grzybów: borowików, podgrzybków i maślaków. Pogoda się poprawiła było ciepło i słonecznie, kolory jesiennego lasu jak z jakiegoś taniego lanszaftu. W końcu dotarliśmy do rez. Las Piwnicki.
Las Piwnicki – jest leśnym rezerwatem przyrody utworzonym w 1956 r., około 8 km na północ w linii powietrznej od centrum Torunia. Razem z rezerwatem przyrody „Płutowo” i „Ostrów Panieński” są najstarszymi w ziemi chełmińskiej. Dzisiejszy obszar rezerwatu był do 1921 r. własnością prywatną Adolfa Hermanna Meistera i wchodził w skład majątku Piwnice. Właściciel traktował tę okolicę jako tereny łowieckie. Od 1922 r. po wywłaszczeniu obszar stanowił własność Okręgowego Urzędu Ziemskiego w Poznaniu. Na skutek intensywnych działań Adama Wodziczki i Stefana Mikulskiego wojewoda pomorski wydał w 1924 r. zarządzenie o utworzeniu rezerwatu, z którego m.in. nie wolno było usuwać drzew. Okres wojny nie przyniósł znaczących zmian czy strat, jeżeli chodzi o oblicze rezerwatu. Najbardziej zróżnicowanym florystycznie siedliskiem grądu są fragmenty w części północno-zachodniej , południowej oraz w części środkowej rezerwatu. Występują tam ponad 300 letnie dęby, około 160 letnie sosny, ponadto grab, olcha czarna oraz osika. W południowej części rezerwatu dominuje łęg olchowy, w którym przewagę ma olcha czarna. Występowanie łęgu w części południowej rezerwatu ma bezpośrednio związek z przepływającą tu Strugą Łysomicką, na przemian nazywaną Strugą Piwnicką. W podszycie grądu i łęgu występują : bez czarny, kruszyna, leszczyna , czeremcha oraz jarząb pospolity. Powierzchnia rezerwatu wynosi ponad 37 ha. Przez rezerwat prowadzi turystyczny szlak pieszy w kolorze zielonym, którym można dojść z Torunia (ok. 11 km). Początek szlaku znajduje się na przystanku MZK skrzyżowaniu ul. Grudziądzkiej i Bażyńskich (wg informacji Henryka Miłoszewskiego).
- Maszerując
„zjawiskowym” Lasem Piwnickim ogarnęła nas atmosfera jak
z jakiś horrorów: starodrzew, powalone omszałe pnie
drzew, wykroty po drzewach, szkarpy korzeniowe i
niesamowite kępy grzybów (żółciak siarkowy – huba
żółta). Skręciliśmy do stojącego w lesie uroczego ponad
stuletniego dworku myśliwskiego rodziny Meisterów. Przez
ostatnie dziesięciolecia był wykorzystywany przez
badaczy tego rezerwatu z UMK,
zwłaszcza przez studentów
studiów biologicznych. W 1962 r. powstała tam
Stacja Ekologiczna Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMK
w Toruniu. Na terenie
rezerwatu prowadzone były badania w ramach
Międzynarodowego Programu Biologicznego mające na celu
zbadanie zjawisk biologicznych związanych z przepływem
energii i materii oraz funkcjonowaniem ekosystemu
leśnego. Decyzją władz uczelni, w sierpniu 2006
r. stacja zakończyła działalność. Opuszczony budynek
przez kilka lat nie mając gospodarza niszczał. Obecnie
leśniczówka jest dzierżawiona od Nadleśnictwa Toruń
przez Stowarzyszanie „Tilia”. W 2012-13 r. został tu
przeprowadzony generalny remont budynku. Wyremontowana
leśniczówka przeznaczona
została na działalność edukacyjną i badawczą w zakresie
przyrody i ekologii m.in. prowadzenie warsztatów dla
młodzieży szkolnej i studentów oraz badań naukowych.
- Stojąc przy zamkniętym obiekcie, nie mogąc
skorzystać z usytuowanych na terenie leśniczówki ławek,
na stojąco wysłuchaliśmy wspomnień państwa Antonowiczów
którzy w tym obiekcie wykonywali w latach 70-tych różne
badania. Po wyjściu z Lasu Piwnickiego skierowaliśmy się
w stronę Olka, przemaszerowaliśmy pod wiaduktem
kolejowym i zatrzymaliśmy się na postój przy pomniku –
zbiorowej mogile Harcerzy zamordowanych i spalonych
przez hitlerowców na drodze Olek – Leszcz. W 1944 r.
chcąc zatrzeć po sobie ślady przewieźli zwłoki w
miejsce, w którym znajduje się obecnie płyta nagrobna z
tablicą pamiątkową o treści: „Tu leżą prochy
bohaterskich harcerzy polskich zamordowanych i spalonych
przez hitlerowców. Cześć ich pamięci”.
- Po wysłuchaniu informacji i chwili zadumy grupa
wyruszyła w dalszą drogę. Przeprawiła się przez Strugę
(poniżej pomnika) po nowej kładce położonej na starych
podporach betonowych d. mostka. Ostatni odcinek trasy
wiódł Lasami Barbarki omijając osadę Barbarki na pętlę
MZK przy ul. Pawiej gdzie zakończyliśmy dzisiejszą WR.
Opracował: Tadeusz Perlik