- Autobusem MZK linii nr 111 uczestnicy dotarli do Rogówka.
Rogówko – wieś położona w wojew. kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim, w gminie Lubicz. Wieś Rogówko była już znana w 1414 r. jako Cleyne Roge. Wówczas doznała szkód wojennych, ocenionych przez Krzyżaków na 312 grzywien. W 1428 r. wymieniona została jako wieś opustoszała, zapewne w wyniku wcześniejszych działań wojennych. W latach 1437-38 rozciągała się na powierzchni 34 łanów i stanowiła nadal własność krzyżacką w komturstwie toruńskim. Po wojnie trzynastoletniej w latach 1454-66, stała się własnością królewską, przekazaną pod zastaw Radzie Miasta Torunia. W 1520 r. król Zygmunt I przekazał wieś wraz z innymi, w zamian za zamek Świecie nad Wisłą, na własność Toruniowi. W XVI w. Rogówko wraz z kilkoma innymi wioskami i folwarkami weszło w skład dóbr ziemskich Torunia w tzw. klucza mlewskiego. Wszystkie posiadłości miasta Torunia, w tym i Rogówko były wydzierżawiane przez kamlarnię toruńską, aż do I rozbioru Polski, m.in. w latach 1673-74 Rogówko, Grębocin, Jedwabno oraz Lubicz były dzierżawione przez Jakuba Eskena.
- Z przystanku MZK uczestnicy przemaszerowali przez wieś, najpierw przy budynku dawnego zajazdu, następnie na chwilę zatrzymali się przy budynku dawnej szkoły ewangelickiej (ob. domu mieszkalnym) i dotarli do niewielkiego wzniesienia na którym znajdują się pozostałości po cmentarzu ewangelickim. Teren cmentarza jest odkrzaczony ale nie zachowało się tu zbyt wiele fragmentów nagrobków. Dalej już wiejską drogą grupa dotarła do Młyńca Pierwszego gdzie na skarpie przy wyrobisku po żwirze (zalanym wodą) zrobiła pierwszy odpoczynek. Słoneczna pogoda nastrajała do lenistwa a jubilat Darek poczęstował uczestników czekoladkami. Po opuszczenia Młyńca asfaltową drogą dotarliśmy do pięknie położonego dworu w Jedwabnie.
Jedwabno – to wieś leżąca w gminie Lubicz.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1252 r.,
kiedy była własnością Świętosława Wirciżyrowica. W
okresie panowania krzyżackiego znajdował się tu folwark
krzyżacki należący do komturstwa toruńskiego. W
1338 r. Wielki Mistrz Zakonu Dytrych von Altenburg
nadaje dobra Syden (Jedwabno) – Fryderykowi Juvenis,
synowi Fryderyka z Głuchowa. W latach 1381-1441 jest
folwarkiem komturstwa toruńskiego.
Na początku wojny trzynastoletniej w 1454 r. król
Kazimierz Jagiellończyk nadał majątek w Jedwabnie
burmistrzowi toruńskiemu Tilemanowi von Wege.
Zygmunt I w zamian za zamek w Świeciu oddaje wieś w 1520
r. miastu Toruń. Wieś leży przejściowo a od 1815 r.
definitywnie w granicach Prus. Od 1836 r. dzierżawcami
byli Adolf i Wilhelmina Melzer, po których od 1846 r.
majątek przejęła rodzina von Gosk. Na początku 1906 r.
kolejnym właścicielem majątku był Carl Kurbis, a od 1910
r. rodzina Dunajskich. Ostatnim właścicielem majątku w
latach 1928–1939 był Edward Mysłakowski zamordowany w
1940 r. przez Niemców w obozie w Oranienburgu.
- Będąc wcześniej umówienie weszliśmy przez bramę i
aleję kasztanowców do zabytkowego zespołu dworskiego
składającego się z dworu z końca XVIII w.
z portykiem kolumnowym i
dworskiego parku krajobrazowego o pow. 4,40 ha w którym
rośnie lipa drobnolistna o
obwodzie 510 cm, uznana za pomnik przyrody.
Dworek i park są obecnie własnością prywatną i znajduje
się w nim
prywatny Rodzinny Dom Pomocy „Dwór Jedwabno” Reginy
Kalbarczyk.
Tak jak w poprzednich latach
zostaliśmy gościnnie przyjęci na terenie parku. Pani
Regina poczęstowała uczestników do wyboru gorącą herbatą
lub zimnym kompotem i ciasteczkami. Miło odpoczywało się
nam na ukwieconym „łonie natury” i spacerowało z
Gospodynią po parku która znała po „imieniu” wszystkie
rosnące tu roślinki. Po pożegnaniu grupa ruszyła w
dalszą drogę, pomaszerowaliśmy „Traktem Jedwabno”
– historyczną drogą
pieszo-rowerową (oznakowaną tablicami), którą dotarliśmy
do grodziska o miejscowej nazwie „Poganka”.
Grodzisko „Poganka” ( n. niem.
Schwedenschanze) położone jest bezpośrednio przy korycie
rzeki Drwęcy, około 1,5 km. na południowy wschód od
zabudowań wsi Jedwabno. Zajmuje ono obszar nieznacznie
wypiętrzonej terasy rzecznej. W rezultacie erozyjnego
działania Drwęcy pozostała jedynie część masywu
grodziska o pierwotnej formie prawdopodobnie
eliptycznej. Zachowana część pierwotnego grodziska
obejmuje powierzchnię około 70 x 50 m., ze śladami wałów
od strony południowej i fragmentarycznie zachodniej. W
południowo -zachodniej części grodziska rysuje się w
wale wyraźne zagłębienie, prawdopodobnie ślad pierwotnej
bramy grodu. Bezpośrednio na zachód od grodziska
widoczne są zagłębienia terenu, będące śladem zasypanej,
dookolnej fosy. W trakcie wieloletnich badań tego
obiektu stwierdzono mocno zniszczone nawarstwienia
kulturowe pochodzące z okresu od VIII do XIII w., na
których zalegała ok. 1 m warstwa późnośredniowieczna. Z
materiałów zabytkowych ruchomych w trakcie kampanii
wykopaliskowych uzyskano znaczną ilość ułamków naczyń,
przedmiotów żelaznych, ułamki cegieł, kości zwierzęce i
inne.
- Po
obejrzeniu grodziska grupa powróciła na główny trakt i
nim dotarła do Lubicza Dolnego. Tutaj część uczestników
skierowała się na przystanek autobusowy i nim wróciła do
Torunia. Pozostali pod przewodnictwem H. Czech
pomaszerowali przez wieś i jej przysiółek Małgorzatowo
do Torunia, by na pętli MZK przy ul. Olimpijskiej
zakończyć WR.
Opracował: Tadeusz Perlik